En de Boer, hij ploegde voort

Langzaam, héél langzaam maar zeker gaat het inpakken door. Zo is het zijschuurtje nu ook klaar. Behalve stenen, veel troep en heel veel rattenkeutels kwamen we, geheel volgens verwachting, mijn klompen tegen.

De linkervoet glijdt er moeiteloos in, de rechter vergt wat persen, die is namelijk nog niet geheel hersteld van de aanvaring met het paaltje. 

En ook al moet er nog best veel gedaan worden op de Landleeuw, we hebben voor ons gevoel het meeste werk wel achter de rug. Al duiden sommige appjes er op dat dat misschien wat optimistisch is...

We gaan het zien, uitpakken is in ieder geval leuker dan inpakken. Het is sowieso niet erg om aan de slag te moeten, we kijken er juist naar uit. En er zal heus tijd over zijn voor leuke dingen, zoals Friesland verkennen. Het boek dat Irene van haar sportvriendin Nel kreeg, zal daarbij goed van pas komen. 

Verder is het de tijd van "de laatste keer". Dinsdag was het laatste keer op de fiets naar Vijfhuizen voor het wekelijkse koffie drinken met Geert en Francien. Woensdag was het de laatste keer dat Jan Peter, zoals elke woensdag, kwam eten. Vanavond de laatste keer op de fiets naar Hans en Jolanda om Oudjaar te vieren. En dat voelt toch raar en stemt een tikje weemoedig. Soms vliegt het een van ons aan, maar dat is gelukkig van tijdelijke aard.

Op naar de tijd van "de eerste keer". De eerste keer de sleutel in de deur van de Schapendrift, de eerste keer wakker worden tussen de weilanden, de eerste keer op mijn klompen door de wei lopen etc. etc.

Op naar een nieuw jaar, op naar een nieuw begin. 2021 heeft alles in zich om een leuker jaar te worden dan het Coronajaar 2020.

Wij wensen jullie een heel voorspoedig, gelukkig en vooral gezond 2021!

 

 

 

Stilte na de storm

Nog één week en dan zijn we er! Op Schapendrift 9, 8391 VB Noordwolde. Krankzinnig. Nog één week en dan heb ik hopelijk weer eens iets interessants te melden of te laten zien. Iets spannenders dan, pak hem beet, de kroonsteentjes die ik vandaag gekocht heb. Alhoewel het kopen van kroonsteentjes in tijden van lockdown natuurlijk geen vanzelfsprekenheid is.

 

Intussen voeren we voor mijn gevoel geen flikker uit. Oké, dat we het de kerstdagen rustig aan deden valt nog te billijken, maar dat we daarna eigenlijk niet vol gas geven... Niet dat we achter raken op schema of zo, alleen het voelt een beetje raar. We zouden volgens mijn planning nu volop in de stress en de troep moeten zitten. Dat van die troep is enigzins waar, met de stress valt het tot nu toe mee. We hebben van 4 tot 25 januari natuurlijk nog ruim tijd om de Schapendrift op orde te krijgen en de laatste dingen op de Landleeuw in te pakken. En dan nog tot 1 april voor de Landleeuw overgedragen wordt, een eeuwigheid. Het is ook niet zo dat er helemaal niets gebeurt, het is alleen even wat minder dozen pakken en meer regeldingetjes doen, zoals adreswijzigingen en notaris-geneuzel. 

Eigenlijk wordt het op de Landleeuw alleen maar voller. Want behalve dat ons interieur vandaag, 28 december(?), plotseling verrijkt werd met een kerstster (mèt verlichting!!!) van de Postcodeloterij (adreswijziging doorgegeven, check), kopen we ook dingen.

Consuveelmeerderen, heerlijk. PostNL heeft het er maar druk mee. Hoeslakens en dekbedovertrekken voor onszelf en gasten bijvoorbeeld.

De kruiwagen gaan we niet on-line kopen, die moet jammer genoeg nog even wachten. Wel heb ik mijzelf getrakteerd op een zaklamp, een echte. Niet dat die het héle kavel beschijnt, maar hij komt een eind. Ik ben dol op zaklampen en heb altijd een stoere schijnwerper willen hebben.

Toen ik zag dat in elk huis wat wij bezichtigden bij de voor- of achterdeur een zaklamp voor het grijpen lag, maakte mijn hart een sprongetje. Een zaklamp is in het buitengebied kennelijk een absolute must! En wie ben ik dan om daar een beetje eigenwijs te gaan zitten doen?

 

Nog één weekje doorbijten mensen, dan wordt het weer leuk. Dan kan ik heel misschien wel een foto van een kroonsteentje op de Schapendrift met jullie delen. Ik kan niet wachten...

 

Morgen maar eens het zij-schuurtje inpakken, want het zal toch moeten gebeuren.

 

 

Meer van het zelfde

Dozen vullen dus, eindeloos dozen vullen. Vandaag was de schuur weer aan de beurt. Wat zal ik allejezus blij zijn als we een schuur hebben waar je je kont daadwerkelijk kunt keren.

Nou hielp het weer ook niet mee. Vanwege de regen kon ik natuurlijk niet de hele handel buiten neerzetten en dan georganiseerd in dozen doen, het moest allemaal ín de schuur gebeuren. Uiteindelijk heb ik goede vorderingen gemaakt en kan ik eigenlijk wel zeggen dat de schuur klaar is.

Mijlpaal van de dag: het "Te Koop" bord in de tuin heeft nu de status "Verkocht Onder Voorbehoud".

Voor vandaag ben ik er wel klaar mee, morgen weer een dag. Vanavond lekker rustig aan. Misschien begeef ik mij nog wel even in mijn boreale wereld, die van de Aurora Borealis dan hè. Met een beetje geluk kan ik, net als eergisteren, weer noorderlicht zien op de Lyngseidet webcam.

Nog tien nachtjes slapen, dan gaan we naar de Schapendrift. 

Roodkapje

Eigenlijk valt er niks te melden. Ja, de bouwtechnische keuring van de Landleeuw is geweest. Daar is gelukkig niets bijzonders uit gekomen. En de koopster heeft het koopcontract getekend. 

Op ons dooie akkertje gaan wij door met het vullen van dozen, dat is het wel zo'n beetje. Irene is al met de voorraadkast en de keuken bezig terwijl ik mij over de schuur ontferm. Daar kan ik natuurlijk wel weer een hele post aan wijden, maar zelfs ik besef dat dat te ver gaat.

Gelukkig is er altijd nog de wolf. 

Toen mij ter ore kwam dat die in de omgeving van Noordwolde gesignaleerd is moest ik daar natuurlijk het fijne van weten. Al snel kwam ik deze kaart tegen (klik hier voor de interactieve versie):

De kaart toont de plaatsen waar één of meerdere schapen ten prooi zijn gevallen aan een wolf. De eerste bevestigde aanval was op 7 maart 2015 bij Nieuw-Amsterdam. De locaties zijn bij benadering.

Nooit geweten dat de wolf helemaal tot in het noorden van Groningen is geweest. Op de Schapendrift is de wolf nog niet gesignaleerd, maar wel vlakbij. In Boijl (4 km, 2 dode schapen) en Oldeberkoop (5 km, 8 dode schapen). Wij mogen dus blijven hopen dat we hem/haar ooit te zien krijgen, al is dat zeer onwaarschijnlijk. Alhoewel? Als Irene haar kippen- en schapenplannen doorzet worden we natuurlijk wel een aantrekkelijk doelwit. Irene haar verjaardagscadeau is in ieder geval wel duidelijk, een rood kapje (mandjes zat in Noordwolde).

Wat zeker niet onvermeld mag blijven is dat we van Geert en Francien een prachtige oude olielamp hebben gekregen. Die lag op hun zolder te verstoffen en is in ons sfeervolle woudboerderijtje natuurlijk helemaal op zijn plek. Wij zijn er hardstikke blij mee!

 

 

Mijlpalen

Vandaag maar liefst drie mijlpalen.

1. De zolder is eindelijk helemaal ingepakt.

2. Het koopcontract van de Landleeuw is (door ons) ondertekend.

We hebben het met Arlette uiteraard nog gehad over de geringe belangstelling voor de Landleeuw. Zij begrijpt het ook niet. Onverklaarbaar en bizar, dat is het. Af en toe zit er zo'n huis tussen en kennelijk is ons huis er zo een. Whatever, wij zijn er vanaf en kunnen ons weer volledig richten op belangrijke zaken. Of eigenlijk maar één: de Schapendrift.

3. We hebben drie boeken weten te slijten.

De eerste twee mijlpalen zijn een feestje waard, de derde is een domper op de feestvreugde. Slechts drie boeken waar belangstelling voor is... Slechts drie weesjes die met de kerst verzekerd zijn van onderdak. Nou ja, ik heb mijn best gedaan. Hopelijk is het nu gedaan met de bescheidenheid en komt er nog wat respons. En zo niet, dan gaan ze naar de kringloopwinkel.

Straks maar weer eens een doosje pakken...

 

Graaien wat je graaien kan

Hieronder heb ik foto's gezet van de boeken die wij weg gaan doen. Iedereen is uitgenodigd naar hartelust te graaien. Houd je niet in, wees niet bescheiden, laat de bankier in je boven komen, graai als de malle en laat je van je meest hebzuchtige kant zien! Het principe is simpel: wie het eerst mailt, wie het eerst maalt.

Voorts is het leven momenteel simpel. Wakker worden, opstaan, dozen inpakken, slapen en dat is het wel. Soms ziet een van ons door de bomen het bos niet meer en soms verdwalen we in het bos. Toch maken we voortgang, al zou je dat niet denken als je de foto's ziet.

Irene haar rug gaat gelukkig wat beter. Ik loop wat dat betreft steeds op het randje. Vanwege mijn voet, die ietsje beter lijkt te gaan, kan ik nog steeds mijn oefeningen niet doen. Mijn schouder is daarentegen op wonderbaarlijke wijze genezen. Gisterochtend had ik nog veel last, maar gisteravond realiseerde ik mij dat ik mijn schouder niet meer voelde, de pijn was helemaal weg. Moet het toch een beknelde zenuw geweest zijn denk ik.

Verder valt er weinig te melden. Ga ik maar weer een doos inpakken... 

 

 

Luctamur et emergimus

Oftewel "Wij worstelen en komen boven". Eerst heette deze post "Wrakken die pakken", maar dan neigt het al gauw een klaagverhaal te worden en dat is absoluut niet de bedoeling! Als je naar het leukste huis ter wereld gaat verhuizen hèb je niks te klagen. Feit is wel dat de lappenmand kan wedijveren met de volste verhuisdoos. Irene worstelt met haar rug, ik worstel met rug, voet en schouder. Dus proberen wij gedoseerd en verstandig bezig te zijn. Nou is doseren niet ons allersterkste punt en verstand...ach, laten we ons niet op glad ijs begeven. 

De hoeveelheid hulp die we aangeboden krijgen is hartverwarmend en ontroerend. Dat we daar tot nu toe (bijna) geen gebruik van maken heeft niets met ondankbaarheid van doen, maar alles met het feit dat we 1: tijd genoeg hebben, 2: al doende dingen uit kunnen zoeken. Maar het is fijn om te weten dat als de nood aan de man komt, de hulptroepen klaar staan.

Gisteren werd het logeerbed gebracht. Vanmorgen hebben Irene en Hans het, bij wijze van opslag, in de aanhanger geladen, het werd anders wel erg vol in de kamer. Nu kan die 4 januari zo mee.

Ik begin intussen het inpakken een beetje onder de knie te krijgen, al is er op het gebied van de logistiek nog winst te behalen.

Morgen wordt de Landleeuw getaxeerd, maandag gaan we het koopcontract tekenen.

En omdat dit blog over de Schapendrift 9 gaat...

Wat me er aan doet denken jullie te vertellen dat als je navigatie gebruikt om bij de Schapendrift 9 te komen, je beter Schapendrift 11 in kan voeren, omdat je anders naar de Hellingstraat gestuurd wordt. Hemelsbreed is de afstand vanaf de Hellingstraat naar ons huis namelijk korter dan vanaf de Schapendrift.

 

 

 

Voor paal(tje) staan

Gisteren wilde ik i.v.m. bezichtiging even de oude kranten wegbrengen. Dat ontaardde in een soort slechte circusact met een fiets, een krantenbak en Marty. Ik was the last man standing, de fiets en krantenbak hadden innig contact met moeder aarde gezocht, èn gevonden. Nu was ik toch al niet in mijn hum en na deze escapade was dat er niet beter op geworden. Ik dacht dat het het beste was om mijn frustratie op een paaltje in de tuin te botvieren en dat heb ik gedaan. Dat bleek geen goed idee, want bijna lag mijn bot in vieren.

In eerste instantie leek er weinig aan de hand, maar toen ik uit Vijfhuizen teruggefietst was, ging mijn voet steeds meer pijn doen en dat werd gedurende de dag niet minder, integendeel.

Na een moeizame nacht kon ik mijn voet nog steeds niet belasten. Om 10.00 kon ik bij de huisarts terecht (meteen een goede gelegenheid om even afscheid te nemen), die mij doorstuurde naar het ziekenhuis voor een foto. Er is geen breuk geconstateerd. Een geluk bij een ongeluk, eigenlijk meer een mazzeltje bij een stommiteit. Nu is het doorbijten, niet forceren en rustig aan door gaan met dozen pakken. En over een paar weken een muurtje schilderen en de vloer doen moet geen probleem zijn, laat staan de verhuizing, die is pas over een kleine 6 weken. Dan loop ik al weer als een kievit, misschien een manke kievit, maar toch.

Tjongejonge, je voet kneuzen omdat je tegen een paaltje schopt... Was een kneus ben je dan! Wel een goed paaltje trouwens!

Deal!

We hebben overeenstemming met de dame uit Oss over de Landleeuw. Er volgt nog wel een bouwtechnische keuring. De overdracht zal rond 1 april plaatsvinden.

Spannende tijden

Gistermorgen kregen we een telefoontje dat er vandaag een bezichtiging is. Onverwacht en nu we net aan het pakken zijn was het natuurlijk allesbehalve opgeruimd. Gistermiddag stond er plotseling een echtpaar bij ons huis, het bleken de mensen van de bezichtiging te zijn die bang waren dat die vanwege de lockdown niet door zou gaan en toch een kijkje wilden nemen. Het zijn mensen op leeftijd die vanwege hun zoon met beperking meer ruimte nodig hebben dan waar ze nu verblijven. We hebben ze een Grand Tour de Landleeuw gegeven. Ze waren erg positief en hij begreep de badkamer helemaal. Na wat gevis naar de biedingen hebben we afgesproken dat ze vandaag gewoon de bezichtiging met Arlette doen.

Toen ze kwamen stond ik overigens op het punt om naar de Gamma te gaan. Lockdown tot minstens 19 januari, lekker dan. Precies onze klusdagen. Dus ik gauw naar de winkel om verf en zo te kopen. Laat ik het er op houden dat ik niet de enige was...

Ondertussen gaat het pakken gestaag, maar niet per se snel, door. WAT HEB IK DAAR EEN PESTHEKEL AAN! Het allerergste is dat ik mijn eerste gitaar weg moest doen. Die is stuk en er is geen enkele reden om hem te bewaren, behalve sentimentele (ik kreeg hem van Jan Peter en is een van de verrassendste cadeau's die ik ooit gekregen heb). 

Maar als je nog drie gitaren en een cello hebt moet er ergens een grens getrokken worden, zeker als je niet kan spelen. Verder is de zolder gewoon lastig pakken. Allemaal onhandige bende, dus ik hoop dat het tempo omhoog gaat als ik dat eenmaal achter de rug heb.

Vanmorgen belde Arlette. Bezichtiging gaat niet door. Huis is toch te klein om met een rolstoel uit de voeten te kunnen. Moeten we terug naar de dame uit Oss. Jammer want ze waren echt enthousiast. Het waren wel rare mensen, hij was "ziener" en had allerlei kwalen, zij had niet veel in te brengen en ook allerlei kwalen. Afwachten maar weer. Straks maar weer een doosje pakken.

 

We gaan verhuizen en nemen mee...

Het voordeel van alles laten inpakken door verhuizers is natuurlijk dat zij zonder enig voorbehoud alles in dozen proppen en dat is het. Dat scheelt een enorme hoeveelheid tijd weet ik nu. Ik heb bij elk boek, map en tasje (met negatieven, schelpjes of anderzins) dat ik inpak toch een afweegmoment. Mee of weg? Dat schiet niet op, maar scheelt wel een aanzienlijke hoeveelheid verhuisdozen. De andere kant van het verhaal is dat ik nu dingen tegen kom die herinneringen oproepen, precies waarom ik die dingen al die tijd bewaar, dat je ze onvermijdelijk af en toe tegenkomt en even terug gaat in de tijd. 

Wat te denken van een sigarenkistje dat al minstens 50 jaar dienst doet als schatkist, zelfgebouwde kluis met geheim openingsmechanisme, behuizing van zelfbouwradio en rommeldoosje. Ik ging het ècht weggooien, totdat ik de tekst op de deksel zag, toen mocht ie toch blijven.

En wat vond ik in dat kistje? Pelle of Jelle, één van de twee! Lang verhaal, iets met een vlot, twee kunstvliegen en forellen vangen tijdens de eerste vakantie met Irene. No way dat die weg gaat.

Of een backstagepas die ergens uit viel, die gaat sowieso niet weg. Maar die moet wel in de witte envelop met backstagepasjes en plectrums die op zolder, rechts achteraan, achter de schuifdeurtjes, in een bruin doosje zit (organisatie is alles!).

Zo trutten wij voort. In verband met de rug doe ik momenteel niet veel dozen per dag. De vaart moet er echter wel een beetje inkomen want in dit tempo heb ik nog een (te) lange weg te gaan...

Morgen een spannende dag. Dan gaan we verder met de onderhandelingen over de Landleeuw. D.w.z., we proberen nog een maandje van de passeerdatum af te peuzelen, maar we hebben al besloten deze kans niet laten lopen.

 

 

Update

Twee nieuwtjes.

Ten eerste: we hebben een nieuw bod ontvangen van de dame uit Oss. Ze is bereid onze absolute bodemprijs te betalen en wil rond 1 mei de akte laten passeren. Dat vinden wij wat laat, maar het is wèl een bod. Het punt is dat we vóór januari niet veel bezichtigingen meer verwachten en als het dan niet snel raak is staat het huis leeg, dat verkoopt toch weer lastiger. Bovendien moeten we maar zien of we een betere prijs kunnen krijgen en een eerdere passeerdatum. Dilemma's, dilemma's. Maandag moeten we iets van ons laten horen, dus we kunnen er nog even over nadenken. Wat natuurlijk ook meespeelt is dat we wel klaar zijn met dat gezeik van het verkopen van de Landleeuw.

Ten tweede: ik vond op internet nieuwe foto's van de Schapendrift. Voor jullie misschien meer van het zelfde en eigenlijk is dat voor ons ook zo. Maar ik kan ze natuurlijk niet niet laten zien. Al was het alleen al omdat er een foto bij zit waar de door ons overgenomen tuintafel goed op staat. En natuurlijk dat raampje...daar kan ik niet genoeg van krijgen. Dus bij deze.

Pakken wat je pakken kan

De eerste dozen zijn gepakt! Boeken en fotoboeken, dus dat is makkelijk pakken en gaat relatief snel. Tenzij je je natuurlijk verliest in de fotoboeken, dan schiet het niet op. Maar ja, zo gaat dat met fotoboeken, oppakken is kijken. De planning laat daar gelukkig ruimte voor. Het zou een ander verhaal worden als we ook nog eens alle boeken zouden gaan (her)lezen die ingepakt worden. Dat is niet het geval.

We hebben besloten veel boeken niet mee te verhuizen, die waarvan je eigenlijk wel weet dat je ze niet gaat herlezen èn die niet in de categorie "die mag sowieso niet weg" vallen, gaan niet mee. Binnenkort zal ik laten weten welke boeken niet mee gaan zodat  jullie kunnen kijken of er nog iets van je gading bij zit. Dat zal er zo uit zien:

Qua huizenverkoop is het vooralsnog niet "pakken wat je pakken kan". De dame van de afzeik-strategie deed een bod dat bij de strategie past, véél te laag. Toen Arlette het bod afwees, was ze ook nog eens verbaasd dat we geen tegenbod deden. Haar belangstelling is volgens ons wel serieus, want ze deed nog een halfslachtig beter bod. Ook dat bood geen basis voor onderhandeling, hetgeen Arlette haar fijntjes heeft laten weten. Onze prijs is realistisch en ondanks het feit dat we graag van de Landleeuw af willen gaan we het niet weggeven. Dat krijg je er van als je in plaats van een aankoopmakelaar je zwager mee neemt. Foute strategie en dus geen resultaat. 

John heeft op ons verzoek allerlei handige contacten, adresjes en antwoorden op onze praktiche vragen doorgestuurd. Zo weten we nu dat de kleur van de muren 9010 is en de vloer (waarschijnlijk) niet gelakt is maar behandeld met hardwax olie. 

Het grote voordeel hiervan is dat het, in tegenstelling tot lak, plaatselijk bij te werken is en een onderhoudslaag zonder eerst te schuren op een gereinigde vloer aangebracht kan worden. Het plan is nu om een test te doen op een stukje van de lelijke plek in de aanbouw (die op de foto niet zichtbaar is).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat stuk moet dan wel eerst geschuurd, maar dat is niet veel werk. Dan weten we of de lelijke plek überhaupt op te knappen is en of het bijwerken een beetje werkt. Als dat zo is, werken we de plek bij en doen dan nog een onderhoudslaag op de hele vloer. Dat scheelt een hoop werk, geschuur en stof. Als het allemaal niet uitwerkt zoals we hopen zien we verder. Dan noemen we het bijvoorbeeld een "rustieke siervloer, geheel in de stijl ven een sfeervol woudboerderijtje". Zolang we er ons niet aan ergeren en de vloer beschermd is, is het prima. 

Als mijn rug nu ook weer een beetje mee gaat werken... Want dat is de afgelopen weken wel een dingetje. Ik had er verotte veel last van en dat was bepaald niet bevorderlijk voor mijn stemming. Wandelen en oefeningen moeten nu zo langzamerhand een positief effect hebben. 

Gelukkig lijkt het een beetje de goede kant op te gaan. Dat is ook wel nodig, dozen pakken is nu eenmaal verdomde lastig als je niet kan bukken en tillen.