Panlatten

Donderdag hebben we de panlatten aan de erf-kant gemonteerd. Dat lijkt een klusje van niks maar blijkt altijd weer tijdrovender dan gedacht. 

Toen we dat dakvlak gedaan hadden hebben we een eerste rij pannen gelegd om te zien hoe we bovenaan uitkomen. Dat was net niet lekker.

De dakrol overlapte maar net met de bovenste dakpan, ik vond dat niet fraai. Ik heb Erik een foto gestuurd en die was het met mij eens, een bijna halve dakpan bovenaan monteren is de oplossing. Dat betekent dus dat ik aan beide zijden een strook halve pannen moet leggen. Iets meer werk, maar wel een goeie oplossing.

's Avonds hebben we voetbal gekeken.

Gisteren hebben we de steiger aan de paardenwei-kant opgebouwd en zijn toen daar panlatten gaan monteren. 

Toen dat gedaan was, hebben we ons over de ruiter (de plank waar de nokpannen op komen te rusten) gebogen. 

Ik had al verteld dat ik woensdagochtend liep te klooien en nu bleek bij het monteren van de ruiter dat dit niet zonder gevolgen was. Lang verhaal kort, bovenaan komen de panlatten deels te laag uit. Nu zou ik dat op kunnen lossen door de bovenste pannen waar nodig iets langer dan halve pannen te maken, maar dat is niet echt fraai en dus niet bevredigend. Bovendien zal de goot aan die kant dan of niet goed, of scheef komen te zitten (en dus ook niet goed). Het was inmiddels gaan regenen en dus hebben we dat probleem maar even geparkeerd en zijn we op gaan ruimen. 

Irene was rond het middaguur thuisgekomen van haar weekje Schiermonnikoog en heeft de avondmaaltijd bereid. Na het eten is Hans richting Hoofddorp vertrokken. We hebben in drie dagen weer veel gedaan.

Vandaag heb ik vrijaf genomen. Het was regenachtig, niet lekker "op het dak bezig zijn weer" en bovendien vond ik dat ik wel een beetje vrij verdiend had, temeer vandaag de laatste dag was dat we het Flaeijelfeest in Oldehorne konden bezoeken (tip van George).

Dit driedaagse evenement kent op zaterdag zijn hoogtepunt.

Een eendaags openluchtmuseum dat de rijke cultuurhistorie van Friesland tentoon stelt.

Dat leek Irene en mij een leuk uitje en dus hebben we ons vergaapt aan door paarden getrokken karren, oude tractoren, oude ambachten, wedstrijden met de zeis maaien, ringsteken enz. enz.

Halverwege de middag waren we weer thuis. Willie kwam met de kinderen een paar struiken brengen.

Ik ben toch nog maar even het dak op gekropen om het panlatprobleem met frisse blik te bekijken. Dat hielp niet, het probleem was nog net zo groot als gisteren. De enige oplossing is de panlatten op het stukje dak waar het fout gaat opnieuw te doen. Dat is overigens een overzichtelijk klusje. Misschien dat ik dat morgen doe (als het tenminste een beetje weer is). Ik zie wel. Het dak zit dicht, dus die druk is er in ieder geval af.

Zo, tijd voor de avondmaaltijd.

Dak dicht

Gisteravond rond tienen arriveerde Hans en hebben we onder het genot van een paar borrels bijgepraat. Vanmorgen hebben we eerst de laatste plaatjes en de passtukken op het dak gezet. 

Dat ging niet vanzelf, ik liep ongelooflijk te klooien. Gelukkig hadden we er mooi weer bij en het gaf Hans ruim voldoende tijd om te constateren dat Max lui, en niet dood was.

Over dood gesproken. Vandaag lazen we in de krant dat Roland Bekendam, een van de mensen met wie Irene en ik in Nepal op stap zijn geweest, laatst van een berg geflikkerd is. Hardstikke dood. Triest.

Voor de lunch hebben we de eerste baan folie er nog op gezet, en het gereedschap en andere zaken bekeken die Hans voor mij had meegebracht (allemaal uit de garage van zijn vader die nog steeds lang niet leeg is). 

Na het middagmaal zijn wel doorgegaan met de folie. Dat werd nog wel even spannend omdat we nèt wel, of nèt niet genoeg folie zouden hebben. We hoefden niet, zoals ik voorspeld had, de vuilnisbak in te duiken om te zien of daar nog een allerlaatste restje in zat, we konden het af met wat reststukken uit de carport. 

Ten slotte hebben we de eerste tengels op de naden van de banen folie gezet. 

Morgen zetten we de rest van de tengels er op en gaan dan verder met de panlatten. Vanaf de Hellingstraat ziet het er plots ook anders uit. Eigenlijk wel mooi zo'n zwarte schuur vind ik.

Hans heeft lekker gekookt en ik heb nog even braaf mijn rugoefeningen gedaan. Nu zitten we lekker onderuitgezakt op de bank, moe maar voldaan. Morgen verder.

Een goede buur en een verre vriend

Vanmorgen was ik toch enigzins benieuwd hoe mijn rug aan zou voelen. Zoals vermeld was gisteren op het randje, maar gelukkig voelde de rug na het rituele ochtendgestrompel best goed. Ik heb ik eerst de passtukken, en daarna de laatste "normale" plaatjes gezaagd. 

Daarna ben ik schroeven gaan kopen. Helaas hadden ze bij de Kluswijs de door mij gewenste maat schroeven alleen in de kwaliteit "inferieur". Het gevolg was dat het bij elke schroef even duurde voor hij "pakte". Maar ach, dat was het grootste probleem van vandaag, dus mij hoor je niet klagen.

Tijdens de lunch werd ik vergezeld door een specht, die enige tijd in de krentenboom zat. Dat was al weer even terug, een specht in de tuin. 

Nadat George de paarden in de prinsjesdagstoet bekeken had (hij heeft een paar jaar terug een paard aan de koninklijke stallen verkocht), is hij mijn kant uit gekomen en hebben we eerst de passtukken aan de ene kant aangebracht en daarna nog ruim de helft van het andere dakvlak geplaatst. 

Heel lang hebben we niet gewerkt, ik blijf nog maar even rustig aan doen, maar wederom was ik blij met George zijn hulp en opnieuw zeer tevreden met de voortgang van vandaag. Tussendoor heeft George ook nog even het schrikdraad tussen de schuur en de paardenwei afgekoppeld. Nu kan ik aan die kant ook zorgeloos werken. Omdat het de komende dagen droog blijft (het was vandaag heerlijk weer), hoefde ik niet te hannesen met dekzeilen, een eventueel onverwacht spettertje is geen probleem.

Irene had vandaag haar eigen rijtoer, per huifkar (getrokken door twee Belgen) over Schier. 

Pelle zijn rijtoer door Noorwegen loopt op zijn einde. Gelukkig had hij vandaag eindelijk lekker weer. Zijn slaapplek voor vannacht mag op zijn minst curieus genoemd worden. Een hokje op een schietbaan. 

Wel een prima plek om elanden te spotten. Nu maar hopen dat hij een beetje geluk heeft.

Op de terugweg van boodschappen doen kwam ik achtereenvolgens buurvrouw Jeanette en buurman Pieter tegen, en dus was ik iets later thuis dan niet gepland.

Straks komt Hans. De komende dagen hoop ik het dak dicht te krijgen, en de folie en de tengels te plaatsen. Dat moet makkelijk kunnen, alles wat we meer doen is bonus.

Het was weer een prima dag. Lekker weer, lekker gewerkt, lekker opgeschoten en mijn rug heeft zich goed gehouden.

Zojuist kwam er een zwerm ganzen over vliegen. Logisch, morgen begint de herfst. Gelukkig hebben wij de komende dagen lekker nazomeren.

Goed gebouwd, behoorlijk gesloopt

Vanmorgen om 09.00 stond George op de spreekwoordelijke stoep en zijn we met de dakplaten aan de gang gegaan. Eerst hebben we besloten toch eerst het ene dakvlak te doen en later het andere, i.p.v. in stroken aan twee kanten te werken. 

De eerste plaat was zoals altijd het meest tijdrovend. De positie was belangrijk en ik wilde natuurlijk recht beginnen. Toen die er na een hoop geklooi eenmaal op zat ging het snel. Tegen lunchtijd was het eerste vlak op twee stroken na gedaan. 

We hebben vanwege de buien een dekzeil aangebracht en toen was het tijd voor de lunch. 

Die twee laatste stroken zijn passtroken en daar moest eerst nog voor gezaagd worden. Dat zou ik na de lunch doen, maar toen ik m'n broodje stond te smeren besloot ik dat ik de rest van de middag niet veel meer ging doen. De rug had zich goed gehouden, maar ik voelde dat het op het randje was. Bovendien was ik gesloopt. Een paar maanden niks kunnen doen is niet bevorderlijk voor de conditie zo blijkt maar weer. Dus ik heb het verstand laten zegevieren, heb alleen het dekzeil nog wat beter vastgezet, ben een beetje schoon gaan maken en toen op de bank geploft. 

We hebben zo hard gewerkt dat foto's maken er bij ingeschoten is. Dus jullie moeten het doen met een foto van George die staat te schuilen voor de regen. 

George heeft vanmiddag overigens niet stil gezeten, die heeft een veulen gekocht. Het gaat nog ten minste zes weken duren voor ik mijn kennersblik er over kan laten gaan, de kleine moet namelijk nog zes weken bij de moeder blijven.

Morgenochtend ga ik de stroken zagen, morgenmiddag komt George nog helpen en morgenavond komt Hans.

Ik ben George dankbaar voor de hulp en zeer tevreden met de vooruitgang. Ik had niet durven hopen dat we in zo'n korte tijd zo veel gedaan zouden krijgen. Het voor-zagen en het feit dat we met lichtere platen werken, bleek zijn vruchten af te werpen.

De kastanje werpt overigens ook in rap tempo zijn vruchten af...

Voorts zag ik dat er een bovist op de oprijlaan groeit.

Dan is het nu tijd voor m'n rugoefeningen. Ik hoop dat dat helpt de jaloersmakende gedachte dat Pelle bij een kampvuurtje lekker van de eindelijk gevonden Banos zit te smikkelen van mij af te zetten. Voor alle duidelijkheid, ik gun hem dat méér dan van harte natuurlijk.

Bovendien heb ik niets te klagen qua eten. Mijn avondmaal bestond uit aardappels uit eigen grind, appelmoes van de appels van George en Joukje en een tartaartje. Mmm, lekker!