Tegenslag

En het ging allemaal zo voorspoedig....

Vanmorgen belde de makelaar met de mededeling dat de belegger afziet van de koop. Jammer maar helaas. Huis niet verkocht, geen bezichtigingen in de pijplijn, en als die er komen moeten wij weer het huis op orde maken. Geen pretje allemaal. Ik dacht niet dat ik het uit mijn bek (pen, toetsenbord) zou kunnen krijgen, maar een huis verkopen is een en al slechte energie. Ik wil er niet mee bezig zijn, de Landleeuw is klaar, uit, af, weg er mee. Het leidt alleen maar af van waarmee ik wèl bezig wil zijn, de Schapendrift. De realiteit is anders en dus moeten we daarmee dealen. En ik moet natuurlijk gewoon niet zeiken, in Aleppo zijn ze al blij als ze űberhaupt iets van een huis hebben, laat staan twee.

Natuurlijk zijn we intussen onverminderd bezig met voorbereiding van de verhuizing. De container is besteld, net als de dozen en het verpakkingsmateriaal. Volgende week beginnen we met pakken, i.v.m bezichtigingen niet ideaal, maar het is niet anders.

Om niet helemaal te verzanden in treurigheid en om de moraal op te krikken is er natuurlijk één remedie die altijd werkt...foto's kijken!

Dat raampje..., daar wordt je toch meteen weer vrolijk van!

Rectificatie

Gisteren dus per abuis de verkeerde stoel in het blog laten zien. Beetje dom. Het zal de opwinding geweest zijn dat ik het woord "antimakassertje" kon gebruiken.

Ter compensatie hierbij twee foto's van de Montèl Camillo. Jammer genoeg niet in de kleur zoals die wij uitgekozen hebben, maar het is beter dan niets. In het echt is ie trouwens mooier, op de plaatjes is het toch een beetje een ouwelullenstoel (commentaar niet nodig, ik ben bekend met mijn leeftijd).

 

En als ik dan toch bezig ben, ook nog maar een paar plaatjes van de Montèl Silver. Weliswaar ook niet in de door ons gekozen kleur èn in een andere configuratie, maar het geeft een idee.

 

Voetjes van de vloer

De titel suggereert een vreugdedansje omdat de Landleeuw verkocht is. Zo is het niet helaas. Gisteren hoopten we iets te horen van de eerste bieders. Wij hadden donderdag een allezins redelijk aanbod gedaan, alleen hebben we sindsdien niets meer van ze gehoord. Telefoontjes en appjes werden niet beantwoord en dat wekte bij ons de nodige irritatie op. Vanmorgen was de maat vol en hebben we besloten contact op te nemen met de andere bieder. Dat is een investeerder. En ook al was het een beter bod, daar zaten we niet op te wachten. Maar ja, als niemand ons huis wil kopen hoeven wij ons niet bezwaard te voelen dat we in zee gaan met de enige resterende partij. Het is nu afwachten of we er met hen wel uit gaan komen. 

Vanmiddag zijn we weer naar Montèl Cruquius getogen voor een bank. Gelukkig hadden ze mondkapjes, want ik was de mijne onderweg verloren.

Irene heeft haar zinnen gezet op een loungebank. Ik was daar iets minder voor te porren omdat die veel plek in neemt en wat lastig is qua hoeveelheid zitplekken als er visite komt. Nu had ik vorige keer wat zitten puzzelen en kwam zo op het idee van een hoekbank waarvan het hoekdeel als extra fauteuil zou kunnen dienen.

                      Lounge opstelling                                                                  Visite opstelling

 

Persoonlijk vind ik het een aardig staaltje  "out of the box" denken, alleen lenen niet alle banken zich hier voor. We troffen een verkoper die niet alleen verstand van zaken heeft maar ook goed meedacht. Hij wilde foto's zien van de Schapendrift om ons beter te kunnen helpen en wij waren natuurlijk niet te beroerd om die te tonen! Hoe dan ook, lang verhaal kort, drieeneenhalf uur later waren wij een hoekbank met verschuifbaar element en een relaxfauteuil mèt voetenbankje rijker en een hoop geld armer. En zoals dat gaat met meubels begint nu het eindeloze wachten. Week 11 (de week van 15 maart) wordt het geleverd.

 

Deze bank is het geworden (in een andere opstelling en met zwarte pootjes), met deze stof (die er in het echt héél anders uit ziet):

De (draai)stoel zouden wij zelf niet zo gauw gekozen hebben, maar we waren direkt overtuigd toen we er in gingen zitten. Het is er zo een die onderuit kan, zoals een vliegtuigstoel. Hij oogt niet massief, zit werkelijk heerlijk en het voetenbankje maakt het af. We hadden besloten om ons in te houden qua kleur, maar hebben ons met de bekleding van de stoel toch een lichte frivoliteit veroorloofd. Niet té, maar toch een beetje kleur (zoals de staal, die zich heeft vermomd als antimakassertje, op de foto).

 

Ik kan mij voorstellen dat jullie het totaal niet snappen als jullie de foto's zien, maar denk dat het allemaal een stuk begrijpelijker wordt als jullie het in het echt zien. Wij zien er in ieder geval blij mee en dat is ook wat waard. En... wij kunnen in ieder geval met de voetjes van de vloer.

Jammer dat ik net ontdek dat de stoel hierboven niet de onze is😂 Ik kom nog wel met een beter plaatje, maar hier alvast de versie in leer.