Luctamur et emergimus

Oftewel "Wij worstelen en komen boven". Eerst heette deze post "Wrakken die pakken", maar dan neigt het al gauw een klaagverhaal te worden en dat is absoluut niet de bedoeling! Als je naar het leukste huis ter wereld gaat verhuizen hèb je niks te klagen. Feit is wel dat de lappenmand kan wedijveren met de volste verhuisdoos. Irene worstelt met haar rug, ik worstel met rug, voet en schouder. Dus proberen wij gedoseerd en verstandig bezig te zijn. Nou is doseren niet ons allersterkste punt en verstand...ach, laten we ons niet op glad ijs begeven. 

De hoeveelheid hulp die we aangeboden krijgen is hartverwarmend en ontroerend. Dat we daar tot nu toe (bijna) geen gebruik van maken heeft niets met ondankbaarheid van doen, maar alles met het feit dat we 1: tijd genoeg hebben, 2: al doende dingen uit kunnen zoeken. Maar het is fijn om te weten dat als de nood aan de man komt, de hulptroepen klaar staan.

Gisteren werd het logeerbed gebracht. Vanmorgen hebben Irene en Hans het, bij wijze van opslag, in de aanhanger geladen, het werd anders wel erg vol in de kamer. Nu kan die 4 januari zo mee.

Ik begin intussen het inpakken een beetje onder de knie te krijgen, al is er op het gebied van de logistiek nog winst te behalen.

Morgen wordt de Landleeuw getaxeerd, maandag gaan we het koopcontract tekenen.

En omdat dit blog over de Schapendrift 9 gaat...

Wat me er aan doet denken jullie te vertellen dat als je navigatie gebruikt om bij de Schapendrift 9 te komen, je beter Schapendrift 11 in kan voeren, omdat je anders naar de Hellingstraat gestuurd wordt. Hemelsbreed is de afstand vanaf de Hellingstraat naar ons huis namelijk korter dan vanaf de Schapendrift.

 

 

 

Voor paal(tje) staan

Gisteren wilde ik i.v.m. bezichtiging even de oude kranten wegbrengen. Dat ontaardde in een soort slechte circusact met een fiets, een krantenbak en Marty. Ik was the last man standing, de fiets en krantenbak hadden innig contact met moeder aarde gezocht, èn gevonden. Nu was ik toch al niet in mijn hum en na deze escapade was dat er niet beter op geworden. Ik dacht dat het het beste was om mijn frustratie op een paaltje in de tuin te botvieren en dat heb ik gedaan. Dat bleek geen goed idee, want bijna lag mijn bot in vieren.

In eerste instantie leek er weinig aan de hand, maar toen ik uit Vijfhuizen teruggefietst was, ging mijn voet steeds meer pijn doen en dat werd gedurende de dag niet minder, integendeel.

Na een moeizame nacht kon ik mijn voet nog steeds niet belasten. Om 10.00 kon ik bij de huisarts terecht (meteen een goede gelegenheid om even afscheid te nemen), die mij doorstuurde naar het ziekenhuis voor een foto. Er is geen breuk geconstateerd. Een geluk bij een ongeluk, eigenlijk meer een mazzeltje bij een stommiteit. Nu is het doorbijten, niet forceren en rustig aan door gaan met dozen pakken. En over een paar weken een muurtje schilderen en de vloer doen moet geen probleem zijn, laat staan de verhuizing, die is pas over een kleine 6 weken. Dan loop ik al weer als een kievit, misschien een manke kievit, maar toch.

Tjongejonge, je voet kneuzen omdat je tegen een paaltje schopt... Was een kneus ben je dan! Wel een goed paaltje trouwens!

Deal!

We hebben overeenstemming met de dame uit Oss over de Landleeuw. Er volgt nog wel een bouwtechnische keuring. De overdracht zal rond 1 april plaatsvinden.

Spannende tijden

Gistermorgen kregen we een telefoontje dat er vandaag een bezichtiging is. Onverwacht en nu we net aan het pakken zijn was het natuurlijk allesbehalve opgeruimd. Gistermiddag stond er plotseling een echtpaar bij ons huis, het bleken de mensen van de bezichtiging te zijn die bang waren dat die vanwege de lockdown niet door zou gaan en toch een kijkje wilden nemen. Het zijn mensen op leeftijd die vanwege hun zoon met beperking meer ruimte nodig hebben dan waar ze nu verblijven. We hebben ze een Grand Tour de Landleeuw gegeven. Ze waren erg positief en hij begreep de badkamer helemaal. Na wat gevis naar de biedingen hebben we afgesproken dat ze vandaag gewoon de bezichtiging met Arlette doen.

Toen ze kwamen stond ik overigens op het punt om naar de Gamma te gaan. Lockdown tot minstens 19 januari, lekker dan. Precies onze klusdagen. Dus ik gauw naar de winkel om verf en zo te kopen. Laat ik het er op houden dat ik niet de enige was...

Ondertussen gaat het pakken gestaag, maar niet per se snel, door. WAT HEB IK DAAR EEN PESTHEKEL AAN! Het allerergste is dat ik mijn eerste gitaar weg moest doen. Die is stuk en er is geen enkele reden om hem te bewaren, behalve sentimentele (ik kreeg hem van Jan Peter en is een van de verrassendste cadeau's die ik ooit gekregen heb). 

Maar als je nog drie gitaren en een cello hebt moet er ergens een grens getrokken worden, zeker als je niet kan spelen. Verder is de zolder gewoon lastig pakken. Allemaal onhandige bende, dus ik hoop dat het tempo omhoog gaat als ik dat eenmaal achter de rug heb.

Vanmorgen belde Arlette. Bezichtiging gaat niet door. Huis is toch te klein om met een rolstoel uit de voeten te kunnen. Moeten we terug naar de dame uit Oss. Jammer want ze waren echt enthousiast. Het waren wel rare mensen, hij was "ziener" en had allerlei kwalen, zij had niet veel in te brengen en ook allerlei kwalen. Afwachten maar weer. Straks maar weer een doosje pakken.

 

We gaan verhuizen en nemen mee...

Het voordeel van alles laten inpakken door verhuizers is natuurlijk dat zij zonder enig voorbehoud alles in dozen proppen en dat is het. Dat scheelt een enorme hoeveelheid tijd weet ik nu. Ik heb bij elk boek, map en tasje (met negatieven, schelpjes of anderzins) dat ik inpak toch een afweegmoment. Mee of weg? Dat schiet niet op, maar scheelt wel een aanzienlijke hoeveelheid verhuisdozen. De andere kant van het verhaal is dat ik nu dingen tegen kom die herinneringen oproepen, precies waarom ik die dingen al die tijd bewaar, dat je ze onvermijdelijk af en toe tegenkomt en even terug gaat in de tijd. 

Wat te denken van een sigarenkistje dat al minstens 50 jaar dienst doet als schatkist, zelfgebouwde kluis met geheim openingsmechanisme, behuizing van zelfbouwradio en rommeldoosje. Ik ging het ècht weggooien, totdat ik de tekst op de deksel zag, toen mocht ie toch blijven.

En wat vond ik in dat kistje? Pelle of Jelle, één van de twee! Lang verhaal, iets met een vlot, twee kunstvliegen en forellen vangen tijdens de eerste vakantie met Irene. No way dat die weg gaat.

Of een backstagepas die ergens uit viel, die gaat sowieso niet weg. Maar die moet wel in de witte envelop met backstagepasjes en plectrums die op zolder, rechts achteraan, achter de schuifdeurtjes, in een bruin doosje zit (organisatie is alles!).

Zo trutten wij voort. In verband met de rug doe ik momenteel niet veel dozen per dag. De vaart moet er echter wel een beetje inkomen want in dit tempo heb ik nog een (te) lange weg te gaan...

Morgen een spannende dag. Dan gaan we verder met de onderhandelingen over de Landleeuw. D.w.z., we proberen nog een maandje van de passeerdatum af te peuzelen, maar we hebben al besloten deze kans niet laten lopen.