Het voordeel van alles laten inpakken door verhuizers is natuurlijk dat zij zonder enig voorbehoud alles in dozen proppen en dat is het. Dat scheelt een enorme hoeveelheid tijd weet ik nu. Ik heb bij elk boek, map en tasje (met negatieven, schelpjes of anderzins) dat ik inpak toch een afweegmoment. Mee of weg? Dat schiet niet op, maar scheelt wel een aanzienlijke hoeveelheid verhuisdozen. De andere kant van het verhaal is dat ik nu dingen tegen kom die herinneringen oproepen, precies waarom ik die dingen al die tijd bewaar, dat je ze onvermijdelijk af en toe tegenkomt en even terug gaat in de tijd.
Wat te denken van een sigarenkistje dat al minstens 50 jaar dienst doet als schatkist, zelfgebouwde kluis met geheim openingsmechanisme, behuizing van zelfbouwradio en rommeldoosje. Ik ging het ècht weggooien, totdat ik de tekst op de deksel zag, toen mocht ie toch blijven.
Of een backstagepas die ergens uit viel, die gaat sowieso niet weg. Maar die moet wel in de witte envelop met backstagepasjes en plectrums die op zolder, rechts achteraan, achter de schuifdeurtjes, in een bruin doosje zit (organisatie is alles!).
Zo trutten wij voort. In verband met de rug doe ik momenteel niet veel dozen per dag. De vaart moet er echter wel een beetje inkomen want in dit tempo heb ik nog een (te) lange weg te gaan...
Morgen een spannende dag. Dan gaan we verder met de onderhandelingen over de Landleeuw. D.w.z., we proberen nog een maandje van de passeerdatum af te peuzelen, maar we hebben al besloten deze kans niet laten lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten