Gisteren wilde ik i.v.m. bezichtiging even de oude kranten wegbrengen. Dat ontaardde in een soort slechte circusact met een fiets, een krantenbak en Marty. Ik was the last man standing, de fiets en krantenbak hadden innig contact met moeder aarde gezocht, èn gevonden. Nu was ik toch al niet in mijn hum en na deze escapade was dat er niet beter op geworden. Ik dacht dat het het beste was om mijn frustratie op een paaltje in de tuin te botvieren en dat heb ik gedaan. Dat bleek geen goed idee, want bijna lag mijn bot in vieren.
In eerste instantie leek er weinig aan de hand, maar toen ik uit Vijfhuizen teruggefietst was, ging mijn voet steeds meer pijn doen en dat werd gedurende de dag niet minder, integendeel.
Na een moeizame nacht kon ik mijn voet nog steeds niet belasten. Om 10.00 kon ik bij de huisarts terecht (meteen een goede gelegenheid om even afscheid te nemen), die mij doorstuurde naar het ziekenhuis voor een foto. Er is geen breuk geconstateerd. Een geluk bij een ongeluk, eigenlijk meer een mazzeltje bij een stommiteit. Nu is het doorbijten, niet forceren en rustig aan door gaan met dozen pakken. En over een paar weken een muurtje schilderen en de vloer doen moet geen probleem zijn, laat staan de verhuizing, die is pas over een kleine 6 weken. Dan loop ik al weer als een kievit, misschien een manke kievit, maar toch.
Tjongejonge, je voet kneuzen omdat je tegen een paaltje schopt... Was een kneus ben je dan! Wel een goed paaltje trouwens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten