Één maand later

Vandaag wonen we hier een maand. Het lijkt wel een jaar, al hebben we er qua seizoenen pas twee meegemaakt. Een ruime week winter en een week lente. Conclusie tot nu toe: het is heerlijk wonen hier, relaxed. Af en toe is het ook spannend. Als er beesten op het plafond lopen of als het lekt, dat soort zaken. Gelukkig hebben we die voortvarend op kunnen lossen en hebben we er geen stress van.

We doen het eigenlijk nog steeds mak aan. Dat wil zeggen dat we nog geen grote projecten hebben aangepakt zoals het bouwen van het kippenhok, de opslag en de werkplaats of het renoveren van de schuur. Al doe ik Irene daarmee misschien te kort. Die is echt hard bezig geweest met de buitenboel terwijl ik mij bezig hield met een haakje hier en een schroefje daar (en eindeloos nadenken over de grotere projecten). Toch krijgt het allemaal steeds meer vorm. 

Woensdag besloot ik de kettingzaag uit te proberen om een dikke afgebroken tak klein te maken. Dat was een teleurstelling, want zagen ho maar. 

Tot ik ontdekte dat ik, ondanks mijn uitgebreide studie, de ketting er verkeerd om op had gezet. 

Toen dat euvel verholpen was ging het als een speer. 

Irene heeft de zaag ook uitgeprobeerd, best stoer. Jammer dat ik daarvan geen foto heb gemaakt, maar daar hebben we nog gelegenheid genoeg voor. Wat wel meteen duidelijk werd is dat we absoluut een zaagbok nodig hadden. Ik ben op zoek gegaan naar hout en vond achter het schuurtje een paar perfecte balkjes. In mijn enthousiasme vergat ik alleen het schrikdraad... Ik heb het overleefd. 

Donderdag heb ik me weer gebogen over de opslag terwijl Irene onverdroten verder tuinierde. 's Middags kwam Jan Peter en zijn wij met de zaagbok aan de gang gegaan. Voor wat betreft Jan Peter was het "een handje helpen", de linkerhand moest vawege de ontsteking nog ontzien worden.

Het resultaat is een wel erg stoere zaagbok die ongetwijfeld goede diensten gaat bewijzen.

Vandaag hebben Jan Peter en ik, na koffie in de zon, geprobeerd het 4G modem aan de praat te krijgen. Zonder succes, maar dat kan er mee te maken hebben dat we dat ding 48 uur de tijd schijnen te moeten geven. Ik geloof er niks van, de tijd zal het uitwijzen. In plaats van door te modderen zijn we een stukje gaan wandelen. D.w.z. Jan Peter en ik. Irene bleef thuis om de badkamerkast in ontvangst te nemen. 

Na de wandeling zijn we begonnen aan het ophangen van de nieuw verwoven kast. 

Deze klus werd onderbroken door de komst van Patrick van de Kluswijs om ons kennis te laten maken met de Husqvarna 213C. 

Eerst werd er gepraat over gras, er moet kalk op èn natuurlijke mest. Misschien kunnen we boer Henk daarvoor vragen, die is toch aan het gieren... 

Toen was het tijd voor de maaier. 

Na de nodige uitleg hebben we proefgereden. Ireen ging als eerste en verdween voor ik het wist langs het huis uit beeld, hetgeen de nodige stuurmanskunst vergde. 

Ik was zo verbouwereerd dat het filmpje een tikje kort geworden is. 

Toen we gingen kijken waar ze gebleven was bleek ze bij de tuindeuren op een piepklein stukje terras aan het keren te zijn. Het leek of het dagelijkse kost voor haar was. Daarna heb ik een stukje over de oprijlaan gereden en heeft Jan Peter ook nog even een stukje gereden. 

Geen twijfel mogelijk, deze gaat het worden. Volgende week gaan we even bij de Kluswijs langs voor nog wat dingen zoals een trimmer en een heggeschaar (en koffie natuurlijk) en dan is het aan Patrick om een mooie deal in elkaar te draaien. 

We hebben vervolgens nog de badkamerkast opgehangen. Vooral Irene is helemaal in haar nopjes met dat ding. En ik moet toegeven, hij misstaat niet.

Zoals gezegd, het krijgt allemaal steeds meer vorm. We genieten van het huis, het buitenleven, de natuur, de rust en het bezoek. Nu nog inburgeren. 

Bladiebladiebla

Vanmorgen trof ik maar liefst twee pakketjes aan in de brievenbus. Het 4G modem van de KPN voor "Sneller Internet Buitengebied" en de nieuwe stof voor de lamp boven de tafel.

Op dat nieuwe modem zitten we niet te wachten, we hebben prima tv en internet. Punt is alleen dat we geen tv programma's meer kunnen opnemen omdat de formele verhuizing van ons abonnement ergens blijft hangen in procedures en protocollen. En omdat het een verhuizing naar het buitengebied betreft hebben we recht op dat modem en moet dat eerst geleverd en geïnstalleerd worden vóór zie iets aan dat opnemen kunnen doen. Maar we maken stappen. Het modem is er en de monteur (die we ook niet nodig hebben, maar ja, procedures) gaat geregeld worden. Ze zijn nog wel op zoek naar een nummer dat achter op het modem zou moeten staan maar er alleen niet op staat. Vijf nummers staan er op het modem, vijf! Helaas niet het goede nummer. Waarvoor ze dat nummer nodig hebben weten ze ook niet, maar ja, protocollen... 

De juiste cover voor de lamp is ook eindelijk gearriveerd. We hadden eerst de foute maat ontvangen. Betaal je €159 (zegge honderdnegenenvijfig euro!!!!) voor een lapje met een paar haakjes, krijg je de verkeerde opgestuurd. Ik pissig, maar liet het gaan. Toen kreeg ik een verzoek om een beoordeling... Tja, dan kun je hem krijgen. Ik heb geen vrienden gemaakt, zoveel is duidelijk. Het lapje stof er op zetten was nog een karweitje. Ik heb aardig wat van deze lampen in elkaar gezet, maar was vergeten hoe dat ook al weer ging. Nou ja, uiteindelijk is het gelukt.

Om 14.00 stond Ewoud op de stoep om ons te adviseren over een maaier. Na koffie en een rondje buiten was duidelijk wat daarvoor ook al duidelijk was. We moeten een frontmaaier die mulcht. Wendbaar (moet vanwege de bomen) en geen bergen gemaaid gras (moet vanwege de handigheid). Één dezer dagen gaan we een proefrit maken op een paar modellen en laten ons vervolgens een dure aansmeren.

De nestkastjes kunnen zich onverminderd verheugen op een overweldigende belangstelling en ook het pindakaas voederhuisje wordt frequent bezocht. 

Dat wil zeggen, als Irene niet in de buurt is. Want ook het werk in de tuin gaat natuurlijk door.

Het is eigenlijk heel relaxed allemaal. En mooi...

 

Beestenboel

Terwijl Irene de droogmolen inwijdde heb ik vanmorgen eerst de uitgemeste nestkastjes en het pindakaas voederhuisje opgehangen (Irene en drogende was, daar zou je een blog aan kunnen wijden).

Toen was Lasse aan de beurt. Irene heeft flink lopen ruimen bij het "kleine terras" en de rhodondendron gesnoeid om een mooi plaatsje voor Lasse te creëren. Ik heb vervolgens de gaten in de grond gemaakt zodat we hem konden plaatsen en nu staat ie.

 

Na de lunch hebben we ons weer met de opslag beziggehouden. In de container hebben we een beetje geschoven en gestapeld met dozen om te zien hoeveel ruimte we daadwerkelijk nodig denken te hebben en zijn vervolgens in de paardenbox gaan passen en meten hoe we het het beste aan kunnen pakken. 

Er zijn twee opties. 

De snackbar variant: 

De lange variant:

De snackbar variant heeft vooralsnog de voorkeur omdat de "rest-ruimte" een stuk bruikbaarder is dan bij de lange variant. 

Eventueel kunnen we ook nog wel spullen kwijt in de fietsenschuur, al willen we die misschien ook gebruiken om de maaier te stallen. We hebben alleen geen flauw benul hoeveel ruimte we daarvoor nodig hebben. Daar komt morgen overigens waarschijnlijk verandering in, dan komt of Ewoud of Patrick van de Kluswijs ons adviseren over het type maaier dat voor ons het meest geschikt is. 

Al met al zijn we lekker bezig geweest. De nestkastjes worden inmiddels veelvuldig bezichtigd door pimpelmezen en koolmezen. Het lijkt er op dat de vogelhuizen in Noordwolde al net zo gewild zijn als mensenhuizen.

Tenslotte kan ik nog melden dat Irene's inburgering voorspoedig gaat. Het zou zo maar kunnen op dat ze op 17 maart op het stemburo zit. Het is nog allerminst zeker, maar de uitnodiging is binnen.

Lente!

Gisteren hebben we eerst wat huishoudelijke dingen gedaan, want sfeervol woudboerderijtje of niet, dat moet toch gewoon gedaan worden. Tegen vieren arriveerden Roy en Barbara. Wij waren blij ze te zien en werden verrast met een vogelpindakaas-huis voor buiten en een overlevingspakket "Nederlandse" lekkernijen voor binnen. 

Na de rondleiding hebben we geborreld, gegeten en gepraat. 

Het schilderij met schapen heeft dankzij de suggestie van Roy, in ieder geval voorlopig, een plaatsje in de gang gekregen. 

Om 21.00 hebben we een wandelingetje gemaakt. Het grote voordeel van een lange oprijlaan in tijden van avondklok, je kunt er gewoon even uit (en héél puberaal drie stappen op de weg zetten natuurlijk). 

Rond 01.30 zijn we gaan pitten. Vanmorgen hebben we heel gezellig ontbeten en vervolgens in de stralende zon een wandeling gemaakt. 

Vijf reeën zagen we maar liefst en we concludeerden dat die toch "echter" wild zijn dan in de duinen.

Het was zulk heerlijk weer dat we bij thuiskomst de tuintafel in de zon hebben gezet en buiten hebben geluncht, met op de achtergrond het gezang van de vogels die ook in de gaten hadden dat het vandaag lente was. Een historisch moment, voor het eerst buiten gegeten op de Schapendrift! Wat een genot, zo'n grote tafel èn ruimte om er aan te zitten. 

Rond drieën namen we -onder toeziend oog van Krokus, die ook steeds meer haar draai lijkt te vinden- afscheid van Roy en Bar. 

Ik heb toen de grondgrendel aan het hek gemaakt (de aanhouder wint), terwijl Irene van de zon genoot. 

 

Je zou denken dat ze niets liever wilde dan haar nieuwe takkenzaag uitproberen, maar de verlokkingen van een deckchair uit de wind en in de zon bleken even te sterk. 

Ze had overigens groot gelijk om daaraan toe te geven en het duurde ook niet lang, want de strijd tegen de klimop gaat onverdroten voort. 

Vandaag was het dus lente.

Tijd om de nestkastjes uit te mesten en klaar te maken voor het broedseizoen.