Vandaag wonen we hier een maand. Het lijkt wel een jaar, al hebben we er qua seizoenen pas twee meegemaakt. Een ruime week winter en een week lente. Conclusie tot nu toe: het is heerlijk wonen hier, relaxed. Af en toe is het ook spannend. Als er beesten op het plafond lopen of als het lekt, dat soort zaken. Gelukkig hebben we die voortvarend op kunnen lossen en hebben we er geen stress van.
We doen het eigenlijk nog steeds mak aan. Dat wil zeggen dat we nog geen grote projecten hebben aangepakt zoals het bouwen van het kippenhok, de opslag en de werkplaats of het renoveren van de schuur. Al doe ik Irene daarmee misschien te kort. Die is echt hard bezig geweest met de buitenboel terwijl ik mij bezig hield met een haakje hier en een schroefje daar (en eindeloos nadenken over de grotere projecten). Toch krijgt het allemaal steeds meer vorm.
Woensdag besloot ik de kettingzaag uit te proberen om een dikke afgebroken tak klein te maken. Dat was een teleurstelling, want zagen ho maar.
Tot ik ontdekte dat ik, ondanks mijn uitgebreide studie, de ketting er verkeerd om op had gezet.
Toen dat euvel verholpen was ging het als een speer.
Irene heeft de zaag ook uitgeprobeerd, best stoer. Jammer dat ik daarvan geen foto heb gemaakt, maar daar hebben we nog gelegenheid genoeg voor. Wat wel meteen duidelijk werd is dat we absoluut een zaagbok nodig hadden. Ik ben op zoek gegaan naar hout en vond achter het schuurtje een paar perfecte balkjes. In mijn enthousiasme vergat ik alleen het schrikdraad... Ik heb het overleefd.
Donderdag heb ik me weer gebogen over de opslag terwijl Irene onverdroten verder tuinierde. 's Middags kwam Jan Peter en zijn wij met de zaagbok aan de gang gegaan. Voor wat betreft Jan Peter was het "een handje helpen", de linkerhand moest vawege de ontsteking nog ontzien worden.
Vandaag hebben Jan Peter en ik, na koffie in de zon, geprobeerd het 4G modem aan de praat te krijgen. Zonder succes, maar dat kan er mee te maken hebben dat we dat ding 48 uur de tijd schijnen te moeten geven. Ik geloof er niks van, de tijd zal het uitwijzen. In plaats van door te modderen zijn we een stukje gaan wandelen. D.w.z. Jan Peter en ik. Irene bleef thuis om de badkamerkast in ontvangst te nemen.
Na de wandeling zijn we begonnen aan het ophangen van de nieuw verwoven kast.
Deze klus werd onderbroken door de komst van Patrick van de Kluswijs om ons kennis te laten maken met de Husqvarna 213C.
Eerst werd er gepraat over gras, er moet kalk op èn natuurlijke mest. Misschien kunnen we boer Henk daarvoor vragen, die is toch aan het gieren...
Toen was het tijd voor de maaier.
Na de nodige uitleg hebben we proefgereden. Ireen ging als eerste en verdween voor ik het wist langs het huis uit beeld, hetgeen de nodige stuurmanskunst vergde.
Toen we gingen kijken waar ze gebleven was bleek ze bij de tuindeuren op een piepklein stukje terras aan het keren te zijn. Het leek of het dagelijkse kost voor haar was. Daarna heb ik een stukje over de oprijlaan gereden en heeft Jan Peter ook nog even een stukje gereden.
Geen twijfel mogelijk, deze gaat het worden. Volgende week gaan we even bij de Kluswijs langs voor nog wat dingen zoals een trimmer en een heggeschaar (en koffie natuurlijk) en dan is het aan Patrick om een mooie deal in elkaar te draaien.
We hebben vervolgens nog de badkamerkast opgehangen. Vooral Irene is helemaal in haar nopjes met dat ding. En ik moet toegeven, hij misstaat niet.
Zoals gezegd, het krijgt allemaal steeds meer vorm. We genieten van het huis, het buitenleven, de natuur, de rust en het bezoek. Nu nog inburgeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten