De weg omhoog

Gistermiddag kwam Joukje even op bezoek. Gezellig! Ze kwam even persoonlijk poolshoogte nemen omdat ik al een paar dagen niet geblogd had. 

Net nu het Tourpeloton de bergen verlaat lijk ik de weg omhoog te hebben gevonden. Vanmorgen werd ik pas bij het nog eens lekker omdraaien herinnerd aan mijn ongemakken. Daarna startte ik prompt iets te enthousiast. Twee broeken opruimen is natuurlijk ook wat overmoedig. Daarvoor werd ik gestraft, maar niet te hard, na een half uurtje op de bank was dat leed ook weer geleden. Verder heb ik vandaag weinig pijn gehad en heb ik zelfs Irene even geholpen met de regenton, zonder repercussies. 

Het is nu zaak rustig aan te blijven doen. Kalmte gaat me redden! Eigenlijk/eindelijk gaat het gewoon(?) goed.

Irene heeft vandaag de regenton afgemaakt, hard in de tuin gewerkt, onkruid verwijderd, in de moestuinbakken gewerkt en boodschappen gedaan (waaronder een nieuwe lading pillen, joepie!). Vanavond hebben we bonen en peultjes uit eigen groenbak gegeten.

Ik heb weer van de Tour genoten. En terwijl ik op de bank lag te dweilen heeft Barbara de Vierdaagse voltooid. Hulde!

Blij

Eergisteren begon dramatisch. Was ik de dagen er voor 's morgens nog een uur aan het jammeren bij het opstaan tot de pijn wat minder werd, eergisteren was dat ruim twee uur. En dat met een dubbele dosis Pregabaline! Ik besloot dat als dat gisteren weer zo zou zijn, ik toch maar aan de morfine zou gaan. Dit was geen doen. Gedurende dag ging het wel beter, maar met angst en beven keek ik uit naar gisterochtend. Wonder boven wonder had ik toen een stuk minder pijn en kon ik zonder gejammer opstaan. Wat een héérlijk gevoel, eindelijk verbetering. Niet dat ik verder meer kon, integendeel, ik doe juist zo min mogelijk. Hoe minder ik van de bank af kom, hoe beter het is. Ja ik moet zo veel mogelijk bewegen, maar als bewegen onmogelijk is... dan lekker niet. Gisteravond ben ik toch even naar de regenton gelopen om een aansluitprobleempje voor Irene op te lossen en daarvoor werd ik meteen hard gestraft. Vanmorgen was het opstaan geen feest, al was het niet zo dramatisch als eerst. Één zwaluw maakt nog geen zomer, maar ik ben blij met de verbetering. Nu is het zaak vooral niks te doen en afwachten of er meer zwaluwen in aantocht zijn.

De hitte hebben we goed overleefd. Het huis blijft lekker koel, dus wat dat betreft was het goed toeven op de bank. Het gras is door de droogte wel aan het vergelen en de onweersbuien van gisteren brachten wel wat zeer welkome regen, maar niet genoeg om het droogteprobleem op te lossen. 

Onweersbuien? Nog voor ik ze hoor worden ze door Krokus aangekondigd. Ze kruipt dan in een hoekje en gaat klagelijk zitten jammeren. 

Ik snap niet was er loos is, tot ik de eerste donder hoor, dan is het meteen duidelijk en kan ik opgelucht ademhalen. Krokus doet dat pas als het onweer ruimschoots voorbij is. We hebben altijd erg met haar te doen, maar kunnen er helaas niks voor haar betekenen.

Irene is gisteren gaan zwemmen in de Spokeplas. Het was lekker weer en dus zou je verwachten dat het er druk zou zijn...

Verder werkt ze door aan de aansluiting van de regenton op de regenpijp. Dat vordert gestaag, ik schat dat we er volgende zomer profijt van kunnen hebben.

Ik ben reuze blij met de spannende Tour, dat is een goede afleiding en helpt me de dagen door te komen.

De maïs (en dus niet het maïs zoals ik dacht) richting de Oldeberkoperweg groeit ondanks de droogte als een speer. Busjes zijn nog net zichtbaar, personenauto's niet meer.

 Gisteren dacht Irene een haas te zien voor de maïs, de verrekijker en telelens maakten duidelijk dat het een ree was. Het bleken er twee te zijn die hard heen en weer begonnen te rennen. Ik denk dat ze de weg kwijt waren.

Tja, wat valt er verder nog te vertellen? 

Irene vond een dikke teek op de vloer van de WC. 

Hendrika heeft een kruis op haar graf gekregen.

We moedigen digitaal Barabara aan, die de Vierdaagse loopt. Respect! 

Nu het gras binnen gehaald is, is Henk de koeienwei aan het be(kunst)mesten.

Vandaag is het een stuk koeler en heiig (getuige de foto's van de maïs). En... eindelijk weten we hoe MammaMax heet, Pastel.

Droef

Gisteren had Irene "Lotusmeiden". Ze heeft eerst Linda in Giethoorn opgehaald, daarna Ellis in Zwolle, en is toen naar Zwanenburg gereden. Daar hebben ze met z'n zevenen gezellig gedaan en toen is ze weer naar huis gegaan. Thuisgekomen bleek er een kip niet in orde te zijn, wormen of maden of zo. Na enig onderzoek op het internet bleek dat de kip niet te redden was. Uit haar lijden helpen was de enige oplossing. Ze heeft het geprobeerd, maar kon het niet opbrengen. Ik zou het niet eens geprobeerd hebben, dus ik kon niet helpen. Ze is met de kip naar Pieter gegaan en die heeft het klusje geklaard. 

Vervolgens heeft Irene de kip begraven. 

Ik weet het, het hoort er allemaal bij, maar ik word er toch altijd een beetje droevig van. Reuze schijnheilig natuurlijk, een dooie mol doet me een stuk minder.

En ik was al niet blij vanwege de aanhoudende pijn in mijn been. Godallemachtig wat doet dat zeer. Vooral 's ochtends als ik wakker wordt en 's avonds als ik naar bed ga is het één en al gejammer. En dus heb ik vanmorgen contact gezocht met de huisarts. Mijn huisarts is nu op vakantie maar een collega heeft de dosis Pregbaline verhoogd. Het was dat, of morfine. Ik kijk het even aan, hopelijk is het niet nodig, maar als de dubbele dosis Pregabaline niet aanslaat...

Veel beleefd heb ik gisteren dus niet in mijn eentje. Beetje op de bank zitten, Tour kijken. Een boterhammetje smeren of koppie thee zetten kon nog net. En een Martini inschenken en een stukje slagroomtaart pakken lukte ook nog wel. Je moet jezelf een beetje verwennen natuurlijk. 

George en Joukje hadden aangeboden om tijdens Irene's afwezigheid zo nodig te helpen als ik iets nodig had, heel lief. 

En áls er iets gebeurd ben ik steeds te laat. De buizerd die eindelijk eens op prima fotografeerafstand rondjes draaide, niet gehaald. De vogel was gevlogen toen ik mijn camera gepakt had en naar buiten gestrompeld was. Twee keer een straaljager die over vloog, gemist. Zelfs het binnenhalen van het gemaaide gras wist ik maar net vast te leggen.

Zonet kwam George even buurten, die heeft de biks voor MamaMax aangevuld en is twee keer langs het huis gelopen zonder dat ik het merkte... Zal wel door de pillen komen.

Irene is nu fietsen met Joukje, gelukkig voor ze is het een beetje bewolkt.

Zo, tijd voor een stukje taart.