De weg omhoog

Gistermiddag kwam Joukje even op bezoek. Gezellig! Ze kwam even persoonlijk poolshoogte nemen omdat ik al een paar dagen niet geblogd had. 

Net nu het Tourpeloton de bergen verlaat lijk ik de weg omhoog te hebben gevonden. Vanmorgen werd ik pas bij het nog eens lekker omdraaien herinnerd aan mijn ongemakken. Daarna startte ik prompt iets te enthousiast. Twee broeken opruimen is natuurlijk ook wat overmoedig. Daarvoor werd ik gestraft, maar niet te hard, na een half uurtje op de bank was dat leed ook weer geleden. Verder heb ik vandaag weinig pijn gehad en heb ik zelfs Irene even geholpen met de regenton, zonder repercussies. 

Het is nu zaak rustig aan te blijven doen. Kalmte gaat me redden! Eigenlijk/eindelijk gaat het gewoon(?) goed.

Irene heeft vandaag de regenton afgemaakt, hard in de tuin gewerkt, onkruid verwijderd, in de moestuinbakken gewerkt en boodschappen gedaan (waaronder een nieuwe lading pillen, joepie!). Vanavond hebben we bonen en peultjes uit eigen groenbak gegeten.

Ik heb weer van de Tour genoten. En terwijl ik op de bank lag te dweilen heeft Barbara de Vierdaagse voltooid. Hulde!