Een "sfeervol woudboerderijtje"

Zo werd het dus aaangeprezen, als een sfeervol woudboerderijtje. En volgens ons is het dat ook -sfeervol dan, een woudboerderijtje is het zeker- al heeft dat natuurlijk ook alles te maken met smaak. Het was ooit zo'n typisch keuterboer boerderijtje. Drie koeien, een paar varkens, misschien wat kippen en/of schapen, dat was het wel. Armoe dus. Ooit schijnt er een benzinestation gevestigd te zijn geweest, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk met een oprijlaan van 200 meter. Een oliehandel kan ik mij nog wel voorstellen, dat zoek ik nog wel eens uit. Het huis is gebouwd in 1920, wij denken in 2003 grondig verbouwd (deels verhoogd, voorgevel opnieuw opgetrokken, voorzetmuren geplaatst, stal bij het huis getrokken, nieuw dak) en in 2012 uitgebreid met een aanbouw waar nu de eettafel staat. Aan de kant van de voordeur was de goothoogte vroeger ongeveer een meter lager.

Oorspronkelijk hadden dit soort boerderijtjes overigens helemaal geen goten. Het regenwater stroomde van het dak gewoon langs de muren naar beneden. De huidige goten zijn zogenaamde "monumentengoten", uitgeholde balken. Een beetje als de boot van Pesse, maar dan anders. En gelakt. 

Erg praktisch is dat natuurlijk niet. Het rot relatief snel en hier en daar moeten we dan ook aan de bak. Of aan de goot zo u wil. Wie maakte daar de vergelijking met de boot van Pesse, 10.000 jaar oud?  Vervangen door zinken goten is natuurlijk ook een prima (en aanlokkelijke) optie.

Op de nok van het staldak staat: tataradaaaa.... een karaterastiek uilenbord.

"De meest kwetsbare plekken van een schilddak zijn de uiteinden van de nok, de plaatsen waar drie dakschilden op elkaar aansluiten. Daarom werd daar vaak een driehoekig houten schot aangebracht, een zogenoemd ‘uilenbord’, ‘oelebret’, ‘ûleboard’ of 'oelebod'. Al deze benamingen houden verband met het ronde luchtgat in het midden van het houten schot. Uilen die in de boerderij nestelen, gebruiken het als in- en uitgang. Het uilenbord komt voor langs de Gelderse IJssel, in Drenthe en natuurlijk in Friesland, waar het typerend is voor de schuurdaken van de grote boerderijen. Uilenborden zijn vaak versierd, soms met symbolen die ook op geveltekens worden aangetroffen. Kenmerkend voor veel Friese ûleboarden is een afbeelding van twee gestileerde zwanen die met snavel in de borst pikken. Tussen de beide vogels staat een prachtig geornamenteerde paal die ze met gekromde hals ondersteunen. Deze paal wordt de makelaar genoemd".

Tip voor de liefhebber: http://www.stellingwerven.dds.nl/folklore/Oeleborden/inleiding.htm

En terwijl ik dit zit op te schrijven (en misschien juist daarom) probeer ik te begrijpen wat er gebeurt. 

We hebben een "sfeervol woudboerderijtje" gekocht. 

In Noordwolde. 

In Friesland.

IK GA DAAR WONEN!!

DAT UILENBORD STAAT OP MIJN DAK!!!!!!!!! 

(En toen ging ik voor de zoveelste keer weer even uit mijn dak)

Efin, waar was ik gebleven? 

Het metselwerk langs de dakrand in de voorgevel is zogenaamd boerenverband. 

Oorspronkelijk heeft dit er niet gezeten, zo bouwden ze hier toen niet, maar het misstaat zeker niet. 

Links onder in de voorgevel (maar is het ook de voorkant???, daarover later meer) zit een klein raampje, daar zat vroeger waarschijnlijk de bedstee.

Het vreemde lage dubbele raam in de keuken was vroeger waarschijnlijk de deur naar de varkensstal. 

De ronde houten balken in de keuken zijn origineel. De man die de bouwkundige keuring deed hééft het verteld, maar hoe ze heten, dat ben ik vergeten. Het dak en de muren zijn geïsoleerd en op het bedsteeraampje na is het hele huis voorzien van dubbel glas. Over glas gesproken, vanwege de vele ramen is de woonkamer heerlijk licht. De keuken is niet groot, die kun je op zijn minst atypisch noemen. Het zal even passen en meten worden, en zeker even wennen, maar we gaan het er mee doen. Het stilleven op de wand achter het fornuis gaan we waarschijnlijk wel aanpakken. Smaakvol gedaan, maar te druk voor mijn brein, zeker als ik aan het koken ben.

En ja, er is een prima Pizzeria in Noordwolde

Even hebben we overwogen om de bijkeuken (nog geen foto's van) om te toveren tot keuken. Voordelen: meer woonruimte en wellicht een wat praktischer keuken. Nadelen: geen bijkeuken en veel op en neer lopen. En een bijkeuken is natuurlijk een must als je op een boerderij woont. Buiten, onder de overkapping, de klompen of laarzen uit en dan via de achterdeur de bijkeuken in waar de overall uit kan, stel ik mij zo voor. 

 

De vloer van de bijkeuken is voorzien van een autenthieke estrikken vloer. Estrik, ik kende het woord alleen van kruiswoordpuzzels. Hoe dan ook, een estrik is een vierkante, handgevormde, vrij dikke, (eventueel bruin, geel of groen) geglazuurde tegel van rood aardewerk. 

In de bijkeuken zit een aanrecht met spoelbak, kunnen we de wasmachine kwijt en is er voldoende ruimte voor een voorraadkast. Over de overige ruimtes valt niet zoveel te zeggen, die zijn gewoon hardstikke prima. 

En hebben we dan ook een WC? Ja, alleen niet op de foto. Geen rioolaansluiting, dat dan weer niet.  De WC is aangesloten op een IBA (Individuele Behandeling Afvalwater), een soort geavanceerde septic tank, waar wij verder niets aan hoeven te doen. De badkamer en keuken lozen op een slootje. 

Het is geen groot huis, maar wij denken er prima uit de voeten te kunnen, al moeten we wel een nieuwe schuur bouwen om in onze ruimtebehoefte (opslag, werkplaats en schuurruimte) te voorzien. Maar daar over later meer.

Al met al is het huis, of je het nu mooi vindt of niet, smaakvol verbouwd, en in goede staat. Ja, de zwarte rabatdelen buiten moeten nodig geschilderd, er moet wat aan sommige luiken en boeidelen gewerkt worden en nog zo wat. Maar niks zorgwekkends of ingrijpends, allemaal heel overzichtelijk. Binnen hoeft er helemaal weinig te gebeuren. En dat is wel een reuzevoordeel. We kunnen er zo in. In ons sfeervolle woudboerderijtje. 

In Noordwolde. 

In Friesland.

WAAR IK GA WONEN!!

MET EEN OELEBOD OP M'N DAK!!!!!!!!!

Een nieuw avontuur

Na het Hoofdweg 1066 debacle van vorig jaar was er één ding duidelijk, ons verblijf op de Landleeuw had zijn langste tijd gehad. Het was tijd voor iets nieuws. Maar na ruim een jaar fanatiek zoeken op Funda bleek dat het vinden van "rust en ruimte" in de ons zo vertrouwde en gewenste omgeving niet zou gaan lukken. Er was simpelweg geen aanbod.

Voorzichtig begonnen we toch stiekem ook wat verder om ons heen te kijken. Niet echt zoeken, maar meer afdwalen op Funda. Tijdens een pre-corona tripje naar Drenthe keken we ook met andere ogen naar de omgeving. Rust en ruimte in overvloed daar, net als prachtige "Te koop" staande huizen.

Hoe aanlokkelijk het ook leek, we besloten we dat naar Drenthe verhuizen niet de oplossing was. Te ver weg van onze dierbaren. Stug zochten we door in de Haarlemmermeer en omstreken, jammer genoeg zonder succes. 

 

De eerste week van de zomervakantie brachten we door in Eerbeek. Prachtig, maar niet om te wonen. Toch een ander slag mensen (sprak de geboren Arhemmer).

 

 

Vervolgens kampeerden we een week nabij Noordwolde in Friesland. 

 

Schitterende omgeving, goeie sfeer, maar ja, we zouden niet ver weg gaan wonen. 

 

De laatste week kampeerden we in Gaasterland, vlakbij de plek waar ons (toen) favoriete huis staat.

 

 

Een geweldig huis op een schitterend plekje aan de bosrand nabij Nijemirdum. We zijn er een paar keer langs gereden, Irene heeft zelfs aangebeld en een praatje gemaakt, maar ja, we zouden in de buurt van Hoofddorp blijven. 

 

Thuiskomen was dit keer niet "thuis" komen. We hadden het helemaal gehad met de Landleeuw en we besloten, hoe zwaar het ons ook viel i.v.m. vrienden en familie, ons zoekgebied uit te breiden naar Friesland. Het huis bij Nijemirdum bleek net verkocht, jammer. We vonden echter wel drie andere kandidaat huizen nabij Bantega. Toen we afspraken voor bezichtigingen wilden maken bleek dat we drie weken eerder op vakantie hadden moeten gaan... Half Nederland had plotseling besloten dat ze naar Friesland wilde verhuizen, de markt was binnen een tijdsbestek van een paar weken ontploft en onze kandidaat huizen waren nèt allemaal (bijna) verkocht. 

 

Wat een teleurstelling. De makelaar die Irene sprak had nog wel twee huizen in portefuille die wellicht iets voor ons konden zijn. Ik zag er niet heel veel in, maar we besloten toch te gaan kijken. Mocht het niets zijn dan hadden we in ieder geval wel contact met een makelaar die ons mogelijkerwijs kon adviseren. 

 

 

De huizen waren niet wat we zochten, de ene langs een te drukke weg, de ander een te groot project (qua verbouwen/opknappen). De makelaar, Ellen, was echter precies de persoon die we nodig hadden! We spraken af dat als we iets vonden dat ons wat leek, we haar even zouden appen. Zij zou er dan even haar licht over laten schijnen en mocht het wat zijn, ons verder begeleiden. Wij kwamen met:

 

"Niet doen, doe dat je zelf niet aan. Daar wil je als westerling niet wonen, daar ga je niet aarden". Kijk, dat zijn adviezen! We zochten door en uiteindelijk volgden er enkele bezichtigingen. Het was zaak er snel bij te zijn want het was gekkenhuis. Vandaag op Funda, morgen niet meer te bezichtigen omdat er te veel animo is. Wij leerden snel (iets met schade en schande) en zaten er bovenop. Achtereenvolgens bekeken we:

 

Schitterend, maar te veel opknapwerk.

 

  

Een plaatje! Helaas te dicht bij de A32.

Een bezichtiging in Warns werd door de makelaar afgebeld, de verkoper had het, tot woede van de makelaar, onderhands verkocht. Zwaar teleurgesteld begonnen we de moed een beetje te verliezen. Het trauma van de Hoofdweg zat diep en Friesland leek ons opeens ook niet goed gezind. Inmiddels zochten we in zo'n beetje heel Nederland terwijl we in 90% van Nederland niks te zoeken hadden. Soms vonden we een droomhuis, maar viel het buiten onze financiële mogelijkheden.

 

Op  zaterdag 10 oktober zag ik 's avonds Schapendrift 9 te Noordwolde langskomen, op nog geen kilometer van de camping waar we gekampeerd hadden. 

 

Direct vroegen we een bezichtiging aan. En toen kwam Schapendrift 7 ook in de verkoop.

 

Irene regelde twee aansluitende bezichtigingen en op woensdag 14 oktober togen wij naar Noordwolde. Met meer vrees dan hoop, dat wel. We waren namelijk bang dat nummer 9 te klein zou zijn en nummer 7 een te groot/duur project. Nummer 9 bleek qua ruimte ontzettend mee te vallen en we vielen er als een blok voor. Bovendien waren er genoeg mogelijkheden om een schuur/werkplaats/opslag te bouwen om het ruimteprobleem op te lossen. Nummer 7 was ook prachtig, maar zoals verwacht te veel werk en daardoor budgettair niet haalbaar. Thuisgekomen wisten we het, we hadden ons huis gevonden! En toen ging het snel. Ellen gebeld, besproken hoe wij onze kansen konden vergroten en een plan gemaakt. Onderdeel van het plan was om direct een bouwkundige keuring te doen zodat wij dat niet als ontbindende voorwaarde hoefden op te nemen in het koopcontract. Daarmee namen we een risico, maar dat was het ons waard. Daarna hebben we met Tymen, onze financieel adviseur, de financiën doorgenomen en geconcludeerd dat we ook het financiële voorbehoud konden skippen. 

 

Maandag 19 oktober reed ik weer naar Noordwolde voor de bouwtechnische keuring. Toen ik de 200 (!) meter lange oprijlaan opdraaide voelde het al bijna als thuiskomen. 

 

De keuring ging goed en er werden geen schokkende gebreken gevonden. Sterker nog, de keurmeester was enthousiast over het huis. Bovendien viel het tweede bezoek mij allesbehalve tegen. Toch belangrijk, de bevestiging dat we ons niet hadden laten meeslepen, maar dat het huis echt ok was. Dinsdagochtend zat het bouwtechnische rapport in de mail en toen we de strategie hadden doorgenomen was het aan Ellen. Een dag later, woensdag 21 oktober, hadden we een deal! Ik denk dat ze mijn vreugdekreet toen het bevrijdende telefoontje kwam in Kirkenes hebben kunnen horen. Behalve dat we euforisch waren dat we het geflikt hadden was ik buitengewoon tevreden hoe we dat gedaan hadden. Natuurlijk was er wat gedoe, maar dat werd voortvarend aangepakt. We hadden ons geen beter team kunnen wensen. Ellen, Tymen, de bouwkundige, ze waren allemaal gedreven en "on the ball". Een geweldig staaltje teamwork. En daar kan ik zó ontzèttend van genieten! 

 

Op 28 oktober was het grote moment daar. Het tekenen van het koopcontract. Vanwege Corona gebeurde dit digitaal.

 

 

 

 

Nu zijn we bezig met de financiën, het verkopen van de Landleeuw, de verhuizing, de schuur/werkplaats die we moeten bouwen om onze rotzooi kwijt te kunnen en nog veel meer. Tussen de bedrijven door kunnen we het niet laten om keer op keer de foto's van ons "sfeervolle woudboerderijtje" te bekijken. En grappen maken. "Haal jij de krant even liefje?" "Is goed, maar ik pak wel even de fiets". 4 januari is de overdracht, wij kunnen niet wachten.

 

Klik hier en je begrijpt waarom.