Waar is ie nou???

Wat een heerlijk weer vandaag. Niet te warm, zonnig, echt lekker weer om dingen te doen. Irene is dan ook met de blauwe regenton aan de gang gegaan, die wil ze aansluiten op de regenpijp van de fietsenschuur. Ze heeft een vulautomaat gekocht, stenen gestapeld zodat de ton wat hoger komt en samen hebben we de kraan er uit gehaald (die kan nu wat lager geplaatst omdat de ton hoger komt). Het is een leuk klusje, jammer dat het haar project is 😄.

De koeienwei en de wei achter de boswal zijn weer gemaaid, volgens mij de vierde keer dit jaar.

Het maïs groeit als de malle, nog even en we kunnen de auto's niet meer zien rijden over de Oldeberkoopse weg.

Vanavond zaten we in de avondzon kofie te drinken, echt zo'n moment dat je weer beseft wat een voorrecht het is om hier te wonen. De rust, de ruimte, zwaluwen die om je heen vliegen, MamaMax die van zich laten horen omdat ze biks wil, de kippen die even mogen ronscharelen, de avondzon op de boswal, lekker bezig kunnen zijn, dat je onder de ovekapping lekker je yogaoefeningen kunt doen (Irene). We genieten er mateloos van.

Meest hilarische moment van de dag was toen Irene met wat spulletjes naar binnen kwam, een lepeltje verloor, maar deze nergens kon terug vinden. Na lang zoeken bleek die in het vliegengordijn aan één van de magneetjes te hangen.

De rug gaat best aardig en m'n heup soms ook wel, maar m'n linker bovenbeen... In bed en als ik sta of een (te lang) stukje loop doet die zo'n pijn dat het gewoon eng is. En je kunt toch niet zeggen dat ik er niks aan probeer te doen. Ik ben potdomme de halve dag bezig om mijn pillenschema te volgen.

Gelukkig begin ik wel aan de nieuwe pillen te wennen en ben ik niet zo suffig meer. Jammer dat ze tot nu toe niet veel effect hebben. Het grootste deel van de dag lig ik dus op de bank, af en toe loop ik een stukje. Als ik het snel doe kan ik net aan koffie zetten, maar dan moet ik weer plat. Gelukkig is er nog de Tour. En Irene om mij te verzorgen. Wonder boven wonder weet ik de stemming er behoorlijk in te houden. Maar er is natuurlijk ook geen betere plek om zielig te zijn dan hier. Hopen dat het snel bezig gaat.

JUICHEN!

Langzaam ging het dus beter met m'n rug. Ik kon al weer Krokus haar waterbakje van de grond tillen, normaler opstaan, dat soort dingen. Alleen mijn linker heup bleef problematisch. Lopen ging wel beter qua beweeglijkheid, maar na 4 meter had ik dat wel weer gezien, dan ging het pijn doen. Uiteindelijk ging het gisteravond echt mis. Bij elke stap schoten er heftige pijnscheuten van m'n heup naar m'n bovenbeen, liggen was niet te doen en in bed omdraaien een soort circusact van een spastische garnaal. Omdat het zo niet langer kon, ben ik vanmorgen naar de huisarts geweest. Die was weer fantastisch. Ik ben er tussen gepropt en toch nam hij alle tijd! 

De doses Ibuprofen en Paracetamol gaan omhoog en ik heb er een "opiaat maar dan anders" bijgekregen, Pregabaline. Hopen dat dat helpt. 

Zo, genoeg gejankt. 

Irene heeft het nu drukker dan ooit. Behalve mij liefdevol verzorgen, staat ze er ook alleen voor qua boodschappen doen, huishouden, maaien etcetera. Ze heeft de buitenlamp aan de paardenwei kant gedemonteerd, dat stond al heel lang op haar lijstje. 

Verder heeft ze gemaaid, gezwommen, gefietst met Joukje (wat uitliep op een soort winkelexpeditie in Wolvega) en van het lekkere weer genoten. 

Dat laatste heb ik ook gedaan. Een half uurtje in de halfschaduw en verbrand was de Boer.

Ik heb verder voornamelijk de Tour gekeken. Wat een prachtige historische etappe woensdag! Had ik toch nog wat te juichen.

Verder volg ik het vrouwenvoetbal een beetje, al is dat vaak niet om aan te gluren. Gisterochtend kwam George even buurten en na het fietsen kwam Joukje nog even langs. Dat waren meer dan welkome afleidingen!

De pillen beginnen volgens mij te werken. Ik ben zojuist helemaal van de bank naar de keuken op en neer gelopen zonder veel pijn (juichen!). Ik voel me wel zo leip als een aap, maar dat hoort er bij. Nu hoop ik alleen nog dat ik last krijg van een andere mogelijke bijwerking, gewichtstoename. 

Tijd om weer eens even Tour te kijken, want met een kop als een gympie zit iets zinnigs schrijven er even niet in. 

Onze aardappelplant heeft overigens prachtige bloemen.

Jankverhaal

Jankverhalen, ik ben er niet dol op. Tenzij het mezelf betreft natuurlijk, dan ga ik helemaal los. Dus...

Vanmorgen ging het niet beter met m'n rug, integendeel. Ik denk dat de rug door de pillen een beetje aan het ontspannen is en ik daardoor spierpijn kreeg. Bewegen ging namelijk niet slechter, het deed gewoon verotte zeer. Gelukkig is dat in de loop van de dag aardig weggetrokken. Zolang ik niet te veel sta en geen domme bewegingen maak is het te doen. Geduld is in deze een schone zaak.

Vanmiddag moest ik naar de tandarts voor een tweede sessie wortelkanaalbehandeling.  Irene heeft me gebracht. Dit keer zat ik in de stoel bij een nieuwe, volgens mij Roemeense, tandarts. Ze was hardstikke aardig en bezorgd, dat helpt natuurlijk. Het plan was het derde kanaal te vinden, te openen en schoon te maken. Verder vermoedde ze dat er nog een vierde kanaal zit, alleen kon ze die op de foto niet zien. Uiteindelijk heeft ze die ook niet gevonden en besloten dat als de klachten verdwijnen, ze dat mogelijke vierde kanaal laat voor wat het is. De behandeling ging best goed, totdat ik gierende pijn kreeg. Die pijn trok via mijn jukbeen naar mijn oog en was bepaald niet prettig. Dus stoel omhoog, koude lap op mijn voorhoofd en jukbeenmassage. Na enige tijd ging het wel weer en heeft ze de behandeling af kunnen maken. Ze heeft er wel een betere noodvulling ingezet dan de vorige, die had ik namelijk al weer kapot gebeten. Over twee weken hopen we de behandeling af te ronden. Irene heeft me weer opgehaald. Ze schrok wel een beetje toen ze me zag. Gelukkig maar, dat maakt het iets minder jankverhaal en iets heroïscher. Weer thuis ging het gelukkig al weer snel wat beter. Die paar bloedneuzen die ik kreeg (bovenkaak en neusholte liggen vlak bij elkaar) heb ik maar op de koop toegenomen, wat moet je anders tenslotte. Dat was mijn verhaal van de dag.

Irene heeft lekker rustig aan gedaan. Beetje plantjes water gegeven, dieren verzorgd, wat administratieve dingen en boodschappen gedaan, mij verzorgd en in de hangmat gelegen.

 Dat was het wel voor vandaag.

Héél langzaam...

...gaat het ietsje beter met mijn rug. Gisteren was het nog één groot drama. Het kostte me 40 minuten om mij aan te kleden en bij de minste verkeerde beweging schoten de pijnscheuten door mijn rug. Opstaan van de bank, lopen of gaan zitten, het ging allemaal even moeizaam en soms fout. Sta je daar met twee voeten op de grond, twee handen op de bank en kan je niks meer, echt helemaal niks. Gelukkig kon ik daar de humor dan ook wel weer van in zien. 

Er was voldoende sport op TV om voor de nodige afleiding te zorgen. En omdat er niets aan mijn handen mankeerde,  kon ik de drie schermen die ik tot mijn beschikking had  bedienen om alles in de gaten te houden. 

Irene heeft mij, voor zover ik dat toeliet, vertroeteld en is 's middags met Joukje wezen fietsen.

's Avonds hebben we voetbal gekeken en werden we getrakteerd op vuurwerk dat ik vanaf de bank nét kon zien.

Vandaag gaat het ietsje beter. Het aankleden vergde nog maar 17 minuten, Voorwaar een spectaculaire verbetering. Het strompelen gaat een stuk minder gepaard met gegil van de pijnscheuten. Ik probeer de moed er een beetje in te houden, maar ben natuurlijk niet blij. Net nu we weer een paar stappen met de schuur zouden maken krijgen we dit... Maar ik moet ook niet zeuren, tenslotte word ik prima verzorgd en ben ik van alle gemakken voorzien. Wel jammer dat ik niet naar de grasbaanraces kon die dit weekeinde op de Noordwoldiger renbaan gehouden worden. Hoe het ook zij, de stijgende lijn lijkt ingezet en als ik braaf mijn pillen blijf slikken zal het snel weer beter gaan. 

En dan fotografeer ik toch gewoon vanaf de bank. Irene die de appelboom snoeit, of een haas bijvoorbeeld. Een hazenkont fotograferen en mijn dag is weer goed!

Vanmiddag hebben Joukje en Irene spelletjes gedaan terwijl ik de F1 race keek. Daarna hebben we gezellig met z'n drietjes de Wimbledon finale gekeken. Meer heb ik niet beleefd. Morgen naar de tandarts voor de tweede sessie wortelkanaalbehandeling, echt iets om naar uit te kijken.