We wonen vandaag drie maanden hier. En nee, we hebben nog steeds geen spijt. Integendeel, we voelen ons bevoorrecht dat we deze stap hebben kunnen zetten en genieten elke dag. Het enige wat we missen aan het westen zijn vrienden en familie, de Landleeuw is eigenlijk uit onze gedachten. De grote vraag was hoe het zou zijn om dagelijks met het huis en de tuin bezig te moeten zijn. Ook dat valt tot nu toe niet tegen. Neem vandaag. Irene heeft een begin gemaakt met het schilderen van de buitenboel. Lekker in het zonnetje een beetje kladderen, geen straf.
Ik ben met de grastrimmer aan de gang gegaan. De Gardena, die eigenlijk niet geschikt is voor zoveel gras, maar de Husqvarna is er nog niet. Dus doe ik een stukje tot de accu leeg is en terwijl die aan de oplader hangt doe ik weer wat anders. Zoals de kattenvoedermachine weer aan de praat krijgen, of Irene helpen met schilderen.
En dan kunnen we aan het eind van de dag weer tevreden zijn met de behaalde resultaten.
Het gaat allemaal niet hard, het is niet spectaculair, maar het is lekker relaxed bezig zijn en het geeft voldoening. Over voldoening gesproken, Irene heeft de laatste klimop verwijderd, een mijlpaal!
We zitten natuurlijk nog wel in de ontdek-fase en leren elke dag. Zo heb ik gisteren voor het eerst de oprijlaan gemaaid. Dat ging best aardig, alleen waren we eigenlijk te laat en dan is het gras zo hoog dat je niet heel goed ziet waar je mee bezig bent (takken, oneffenheden, boomwortels).
Wel jammer van alle bloemen die onverbiddelijk mee gemaaid worden...
Volgende keer zal ik trouwens nog meer tot het uiterste gaan, want wat gemaaid is hoeft niet getrimd en dat scheelt een hoop werk. Nu het warmer wordt loopt eindelijk alles uit en gaat er van alles bloeien. Ook dat is spannend en mooi. De krentenboom staat nu volop in bloei en de Prunus staat op het punt van ontploffen.
Wij hebben het dus reuze naar onze zin en vervelen ons geen moment. Dat hoeft ook niet, want als je hier naar buiten kijkt is er altijd wat te beleven...
