Update

Twee nieuwtjes.

Ten eerste: we hebben een nieuw bod ontvangen van de dame uit Oss. Ze is bereid onze absolute bodemprijs te betalen en wil rond 1 mei de akte laten passeren. Dat vinden wij wat laat, maar het is wèl een bod. Het punt is dat we vóór januari niet veel bezichtigingen meer verwachten en als het dan niet snel raak is staat het huis leeg, dat verkoopt toch weer lastiger. Bovendien moeten we maar zien of we een betere prijs kunnen krijgen en een eerdere passeerdatum. Dilemma's, dilemma's. Maandag moeten we iets van ons laten horen, dus we kunnen er nog even over nadenken. Wat natuurlijk ook meespeelt is dat we wel klaar zijn met dat gezeik van het verkopen van de Landleeuw.

Ten tweede: ik vond op internet nieuwe foto's van de Schapendrift. Voor jullie misschien meer van het zelfde en eigenlijk is dat voor ons ook zo. Maar ik kan ze natuurlijk niet niet laten zien. Al was het alleen al omdat er een foto bij zit waar de door ons overgenomen tuintafel goed op staat. En natuurlijk dat raampje...daar kan ik niet genoeg van krijgen. Dus bij deze.

Pakken wat je pakken kan

De eerste dozen zijn gepakt! Boeken en fotoboeken, dus dat is makkelijk pakken en gaat relatief snel. Tenzij je je natuurlijk verliest in de fotoboeken, dan schiet het niet op. Maar ja, zo gaat dat met fotoboeken, oppakken is kijken. De planning laat daar gelukkig ruimte voor. Het zou een ander verhaal worden als we ook nog eens alle boeken zouden gaan (her)lezen die ingepakt worden. Dat is niet het geval.

We hebben besloten veel boeken niet mee te verhuizen, die waarvan je eigenlijk wel weet dat je ze niet gaat herlezen èn die niet in de categorie "die mag sowieso niet weg" vallen, gaan niet mee. Binnenkort zal ik laten weten welke boeken niet mee gaan zodat  jullie kunnen kijken of er nog iets van je gading bij zit. Dat zal er zo uit zien:

Qua huizenverkoop is het vooralsnog niet "pakken wat je pakken kan". De dame van de afzeik-strategie deed een bod dat bij de strategie past, véél te laag. Toen Arlette het bod afwees, was ze ook nog eens verbaasd dat we geen tegenbod deden. Haar belangstelling is volgens ons wel serieus, want ze deed nog een halfslachtig beter bod. Ook dat bood geen basis voor onderhandeling, hetgeen Arlette haar fijntjes heeft laten weten. Onze prijs is realistisch en ondanks het feit dat we graag van de Landleeuw af willen gaan we het niet weggeven. Dat krijg je er van als je in plaats van een aankoopmakelaar je zwager mee neemt. Foute strategie en dus geen resultaat. 

John heeft op ons verzoek allerlei handige contacten, adresjes en antwoorden op onze praktiche vragen doorgestuurd. Zo weten we nu dat de kleur van de muren 9010 is en de vloer (waarschijnlijk) niet gelakt is maar behandeld met hardwax olie. 

Het grote voordeel hiervan is dat het, in tegenstelling tot lak, plaatselijk bij te werken is en een onderhoudslaag zonder eerst te schuren op een gereinigde vloer aangebracht kan worden. Het plan is nu om een test te doen op een stukje van de lelijke plek in de aanbouw (die op de foto niet zichtbaar is).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat stuk moet dan wel eerst geschuurd, maar dat is niet veel werk. Dan weten we of de lelijke plek überhaupt op te knappen is en of het bijwerken een beetje werkt. Als dat zo is, werken we de plek bij en doen dan nog een onderhoudslaag op de hele vloer. Dat scheelt een hoop werk, geschuur en stof. Als het allemaal niet uitwerkt zoals we hopen zien we verder. Dan noemen we het bijvoorbeeld een "rustieke siervloer, geheel in de stijl ven een sfeervol woudboerderijtje". Zolang we er ons niet aan ergeren en de vloer beschermd is, is het prima. 

Als mijn rug nu ook weer een beetje mee gaat werken... Want dat is de afgelopen weken wel een dingetje. Ik had er verotte veel last van en dat was bepaald niet bevorderlijk voor mijn stemming. Wandelen en oefeningen moeten nu zo langzamerhand een positief effect hebben. 

Gelukkig lijkt het een beetje de goede kant op te gaan. Dat is ook wel nodig, dozen pakken is nu eenmaal verdomde lastig als je niet kan bukken en tillen.

Ik was het niet

Wie het wel was is vooralsnog onbekend, maar ik was het niet. En dan heb ik het natuurlijk over degene die de monoliet bij het vennetje in natuurgebied De Kiekenberg bij Oudehorne neergezet heeft.

De Kiekenberg ligt hemelsbreed slechts 7 km van de Schapendrift.

Gelukkig zijn wij niet bang voor een aanval van aliens of zo en kunnen wij het cliché "het komt wel heel erg dichtbij" laten voor wat het is. Nu maar hopen dat de monoliet (die geen monoliet is: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Monoliet) er over een paar weken nog staat, want dan hebben wij tenminste een reden om De Kiekenberg te bezoeken. De Kiekenberg is één van de vijf natuurgebieden rond Oldeberkoop.

De Kiekenberg ligt ten noordwesten van Oldeberkoop, aan de overkant van de Tjonger. De Tjonger was vroeger een natuurlijke grens. Vanaf twee langs de Tjonger gelegen stuifduinen, de Kiekenbergen, kon men de doorwaadbare plaatsen goed in de gaten houden. Van oudsher zijn er op de Kiekenberg heidevelden, houtwallen en rogge-akkertjes geweest. Er zijn Romeinse munten gevonden, potscherven uit de 9e eeuw en enkele graven. Bij een in 1942 uitgevoerd archeologisch onderzoek zijn resten gevonden van een kapelletje uit de 12e of 13e eeuw. Er is een gemarkeerde rondwandeling van ongeveer zeven kilometer.

Kom daar maar eens om in Hoofddorp! Er zijn tal van dit soort kleine natuurgebieden in de Friese Wouden, het oostelijk deel van Friesland. De Meenthe, dat vlakbij de Schapendrift ligt, is er ook zo een. Of Noordwolde ook nog bij de Friese Wouden hoort, is mij trouwens nog niet helemaal duidelijk, de informatie daarover is niet eenduidig. Omdat Schapendrift 9 een woudboerderijtje betreft, houd ik lekker vast aan het romantische idee dat "wij" onderdeel zijn van de Friese Wouden.

Vanmorgen was er een bezichtiging op de Landleeuw. Een alleenstaande dame die haar zwager meegenomen had voor het bouwtechnische deel. Ze hadden gekozen voor de afzeik-strategie, wat ontaardde in geneuzel over krimpscheuren en zo, totdat Arlette ingreep, toen werd het wat objectiever. De ruimte op zich vonden ze wel weer ok. Wij wachten het maar weer af.

Het was alles behalve huizenkijkweer met die mist. Om te lopen was het prima, al was het koud. En dus hebben we dat maar gedaan tijdens de bezichtiging.

Straks maar eens een doos in pakken, want de verhuizing "komt wel heel erg dichtbij".

Lekker lullen zit ook in de tram...

 ...en slap ouwehoeren zit er naast! De titel ken ik van mijn opa, de toevoeging is van mij. 

Vanmorgen zegde de kijker van vandaag af. De buurt staat hem niet aan, het huis is slecht onderhouden en de prijs is te hoog. Wat een lulkoek, alsof hij dat vorige week niet had kunnen bedenken toen de afspraak gemaakt werd. Vandaar de titel. Hoewel die net zo goed op mij zou kunnen slaan natuurlijk, met m'n blog.

Jammer dat Irene gisteren voor niets aan het opruimen en schoonmaken is geweest, ik had mijn corvee gelukkig tot vanmorgen uitgesteld.

Dit is al de derde keer dat een bezichtiging niet door gaat. Van mij mag je van gedachten veranderen, maar het lijkt er op dat veel potentiële kijkers lak hebben aan wat ik normale omgangsvormen vind. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat je op het ene moment zó enthousiast bent over een huis dat je een bezichtiging plant, dan bedenkt dat je het helemaal niks vindt en de afspraak, liefst op het laatste moment, afzegt. Ik denk dat die mensen met hagel schieten, op meerdere paarden wedden en schijt aan alles en iedereen hebben. Dat ik hierbij ogenblikkelijk het beeld voor me zie van iemand die met hagel op een schijtend paard in een wedkantoor schiet, illustreert dat ook ik niet vrij ben van vreemde hersenkronkels. Nou ja, ze doen allemaal maar, wij kunnen er niets aan doen, woensdag weer een kans.

Het goede nieuws is dat vandaag de dozen en het verpakkingsmateriaal zijn gebracht en wij kunnen beginnen met spullen inpakken. 

 Je zou denken dat we nu dan eindelijk in de gaten krijgen wat er gebeurt...

Dat we gaan verhuizen!

Naar Friesland!!

Naar Noordwolde!!!

Naar een sfeervol woudboerderijtje!!!!

Ehh, niet echt. We weten het, we hebben er ongelooflijk veel zin in, maar om nou te zeggen dat het doordringt. Dat het geen vakantie is, dat we daar gaan wónen... Dat blijft vooralsnog hiet te bevatten. En soms krijg ik er plotseling even ontzettend de zenuwen van, maar dat zal er wel bij horen.

Omdat het in het donker lastig afstanden schatten is heb ik gisteravond tijdens het lopen maar een andere prangende vraag beantwoord. Hoe lang zijn mijn passen? 1.200 voetstappen verder, en met behulp van STRAVA, weet ik het. 90 cm, een stuk langer dan ik dacht. De uitkomst van de onvermijdelijke rekensom is 411,11. Zoveel passen is ons kavel lang.

 

 

 

Er staat een paard in de gang (2)

Dat had dezer dagen zomaar gekund natuurlijk, een paard in de gang. Maar geen Amerigo in de gang, gewoon weer niet heel veel spectaculairs te melden. 

Tijdens het kijken naar Ajax-Fc Twente gisteravond besefte ik dat ik de hele dag niet met de verhuizing bezig ben geweest. Alsof we geen sfeervol woudboerderijtje gekocht hebben, alsof de Landleeuw niet te koop staat. Qua doe- en regeldingen dan, helemaaal uit mijn gedachten is het natuurlijk nooit. 

Één ding dat constant speelt is de lengte van ons kavel. 

Het blijft lastig daar een beeld bij te krijgen, een gevoel van hoe lang 370 meter is. Vanwege mijn opspelende rug loop ik nu steeds naar de winkel en dan is het constant afstand schatten. Hoe ver is het van het kruispunt naar de bocht? Hoelang is deze straat? Van hier naar de stoplichten, hoe ver? 370 meter blijkt dan steeds veel langer dan geschat. Zo ook gisteren, toen Irene en ik naar de winkel liepen. Van de rotonde naar het eind van de straat, hoe lang? 

Irene schatte eerst 500 meter, "nee het is hardstikke ver, 700 meter". Ik hield het op 400 tot 500 meter. Wat blijkt...

304 meter, 66 meter korter dan de Schapendrift. Angstaanjagend. Dat gaat zo dus de hele tijd door. En of we nou de oprijlaan als uitgangspunt nemen, de schapenwei of het hele kavel, we schatten het steevast te kort in. Van het een komt het ander. Een sprint over de oprijlaan, hoe lang zouden we daar over doen? Wanneer hebben we überhaupt voor het laatst een sprintje van 164 meter getrokken? Irene prefereert vooralsnog een sprint over het gravel, ik over het gras. Wordt vervolgd...

De oprijlaan staat plaatselijk overigens bekend als "de landingsbaan". Lang, recht, met lampjes. Vandaar. 

 

Wel een tikje komisch natuurlijk, van een landingsbaan in je achtertuin, naar een landingsbaan in je tuin. Misschien kunnen we iets met modelvliegtuigen gaan doen. Het zou overigens zo maar kunnen dat we in Noordwolde meer last van vliegtuigen hebben dan hier. Hier hebben we de laatste jaren eigenlijk geen probleem met vliegtuiglawaai. In Noordwolde komen een paar keer per week straaljagers laag over vliegen (je kan de piloten in de cockpit zien zitten) als ze hun rondje vanaf Leeuwarden maken. Het jongetje in mij vindt dat natuurlijk prachtig. Al is het korte vreugd want het duurt maar 1,1 seconde om met de snelheid van het geluid 370 meter af te leggen. Als ik mijn snelheidsrecord op de fiets 370 meter vol zou kunnen houden, zou ik daar bijna 18,5 seconden voor nodig hebben. Dat mag een slakkengang lijken, dat is het niet. Een slak zou er namelijk 3 dagen over doen. 

 

 

Terug naar het nu. Vrijdag hoorden we dat we maandag en woensdag weer een bezichtiging hebben, goed nieuws. Maandag komen ook de verhuisdozen en het verpakkingsmateriaal, goeie timing.

Al met al voelt het momenteel een beetje als de stilte voor de storm. Over een maand hebben we de eerste nachten Schapendrift er al op zitten, een onvoorstelbaar bizar idee. Maar eerst een bezichtiging morgen, tijd om op te ruimen...