Dat had dezer dagen zomaar gekund natuurlijk, een paard in de gang. Maar geen Amerigo in de gang, gewoon weer niet heel veel spectaculairs te melden.
Tijdens het kijken naar Ajax-Fc Twente gisteravond besefte ik dat ik de hele dag niet met de verhuizing bezig ben geweest. Alsof we geen sfeervol woudboerderijtje gekocht hebben, alsof de Landleeuw niet te koop staat. Qua doe- en regeldingen dan, helemaaal uit mijn gedachten is het natuurlijk nooit.
Één ding dat constant speelt is de lengte van ons kavel.
Het blijft lastig daar een beeld bij te krijgen, een gevoel van hoe lang 370 meter is. Vanwege mijn opspelende rug loop ik nu steeds naar de winkel en dan is het constant afstand schatten. Hoe ver is het van het kruispunt naar de bocht? Hoelang is deze straat? Van hier naar de stoplichten, hoe ver? 370 meter blijkt dan steeds veel langer dan geschat. Zo ook gisteren, toen Irene en ik naar de winkel liepen. Van de rotonde naar het eind van de straat, hoe lang?
Irene schatte eerst 500 meter, "nee het is hardstikke ver, 700 meter". Ik hield het op 400 tot 500 meter. Wat blijkt...304 meter, 66 meter korter dan de Schapendrift. Angstaanjagend. Dat gaat zo dus de hele tijd door. En of we nou de oprijlaan als uitgangspunt nemen, de schapenwei of het hele kavel, we schatten het steevast te kort in. Van het een komt het ander. Een sprint over de oprijlaan, hoe lang zouden we daar over doen? Wanneer hebben we überhaupt voor het laatst een sprintje van 164 meter getrokken? Irene prefereert vooralsnog een sprint over het gravel, ik over het gras. Wordt vervolgd...De oprijlaan staat plaatselijk overigens bekend als "de landingsbaan". Lang, recht, met lampjes. Vandaar.
Al met al voelt het momenteel een beetje als de stilte voor de storm. Over een maand hebben we de eerste nachten Schapendrift er al op zitten, een onvoorstelbaar bizar idee. Maar eerst een bezichtiging morgen, tijd om op te ruimen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten