435A Lucido

De uitslag van Irene haar driemaandelijkse controle was weer positief! Allemaal keurige waardes. Hiephoi! 

De badkamer schiet al lekker op. 's Morgens komt Sander en is dan een paar uurtjes bezig tot hij niet verder kan omdat de aangebrachte laag moet drogen. De vloer is waar nodig uitgebikt, het plafond is gestuct, de vloer zit in de voorstrijk en de wanden zijn geëgaliseerd. Nog een dikke week en dan zou het zo'n beetje klaar moeten zijn.

Het enige wat me niet zint is de ventilator die de hele dag staat te blazen, ik ben niet van de herrie (tenzij het muziek is, dan hou ik wel van een lekkere bak teringherrie). Nou ja, je moet wat te zeuren hebben.

De enige complicatie tot nu is dat de door ons uitgekozen kleur problematisch is. Het mengen van rood schijnt heel lastig te zijn (ook bij autolak bijvoorbeeld). Het gevolg kan zijn dat de kleur er anders uit komt te zien dan verwacht. Als dat een minimaal nuanceverschil zou zijn, dan hadden we de gok wel genomen, maar de onzekerheidsmarge is dermate groot dat we voor veilig zijn gegaan en een andere (standaard) kleur hebben uitgezocht. Na eindeloos overleg en getuur in stalenboekjes is het kleur 445A (Lucido) geworden (de foto is slechts een indicatie, in werkelijkheid is het niet zó oranje).

Hoe dan ook, de gang zit er lekker in en we zijn blij dat we voor Sander gekozen hebben, het is prettig werken met hem.

Het kraangat is inmiddels ook zonder problemen, met de van Hans geleende diamantboor, in de wastafel geboord. Ik zag daar best een beetje tegen op, maar het bleek uiteindelijk een fluitje van een cent.

Ondertussen zitten de eerste potdeksels op het schuurtje. Voor ik daarmee aan de slag kon moesten er eerst nog wel even een rotte hoekpaal en twee rotte stukjes onderlegger vervangen worden. Dat ging gelukkig vrij voorspoedig.

Voor het afkorten van de planken heb ik een rolbok gemaakt, werkt prima!

Zondagmiddag waren de paarden en pony door het (schrikdraad)lint gegaan. Ik zou bijna zeggen gelukkig, want nu kon ik ze samen met Irene terugdrijven en het schrikdraad repareren, en zo het debacle van mijn 1 aprilgrap goedmaken.

Maandag kwam Francien langs. Die is, heel stoer, een week door Nederland aan het fietsen en kwam bij ons slapen. 's Middags hebben we nog een wandelingetje gemaakt (twee reeën gezien), zeiknat kwamen we weer thuis. 

's Avonds zijn we gezellig uit eten geweest. Op de terugweg zagen we dat er weer eens een auto in de sloot naast de Oldeberkoperweg was gereden, gelukkig zonder ernstige gevolgen.

Francien had trouwens mazzel, want de groene specht, die een paar dagen eerder al ons gazon zat om te ploegen, liet zich nu goed bewonderen op de bestrating in de tuin. 

Naast dassen en mollen hebben we dus nóg een gazon-vandaal van heb ik jouw daar. Het positieve is wel weer dat de groene specht zich voornamelijk voedt met mieren. Houtmieren zullen hier niet meer op het menu staan, die lijken vooralsnog verslagen. Wat een heerlijkheid. Behalve de groene specht waren er ook nog een jong roodborstje en een grote lijster te bewonderen. Die laatste is trouwens ook een prachtige vogel.

De worteltjes die Irene had gezaaid doen het prima. Beetje jammer alleen dat het geen wortelen blijken te zijn maar juffertje in het groen, hilarisch. 

Vandaag hebben Irene en ik de Prunus onder handen genomen, dat schoot er steeds bij in. Er moet nog meer wildgroei uit, maar het begin is er.

Terwijl ik de gesnoeide takken stond weg te werken, kwam er plotseling een ziekenauto de oprijlaan oprijden. 

Ik probeerde met armgebaren duidelijk te maken dat ze hier niet moesten zijn, maar dat werd geïnterpreteerd als "hier moet je zijn". Nou ja, als ik niks had gedaan waren ze ook tot ons huis gereden. Daarom begreep ik de chagrijnige reactie van de verpleegkundige ook niet die mij verweet "dat ik stond te zwaaien", alsof ze niet al bijna halverwege waren en bovendien zelf de verkeerde oprijlaan waren opgereden. Terwijl ze weer achteruit terug reden riep Jeanette van nr.7 dat de ambulance bij hun moest zijn en heb ik met nog wat armgebaren geprobeerd dat aan de ambulance duidelijk te maken. Wat bleek, Marco had met een bijl in z'n been gehakt. Gelukkig bleek in het ziekenhuis dat het "slechts" een vleeswond was en mocht hij nadat het gehecht was weer naar huis.

De jonge mezen en bonte vliegenvangers zijn uitgevlogen. Alleen de zwaluwjongen zitten nu nog op het nest. Daar heb ik helaas nog geen goede foto van kunnen maken.

Dat was het weer.