Vogels

Irene is gisteren weer teruggekomen van haar Zeeland-vakantie. Of dat de reden was van het enthousiaste gegaloppeer van de paarden zullen we nooit weten, maar enthousiast galopperen deden ze! 

Omdat ik nog steeds in m'n gehandicapten modus zit heeft Irene de grashopen van de oprijlaan gekruid. Op een gegeven moment hoorde ik haar "Marty, kom gauw!" roepen. Nou is "gauw komen" bepaald niet iets dat momenteel binnen mijn fysieke mogelijkheden ligt, maar de urgentie in haar stem deed me, gewapend met camera, zo snel als mogelijk richting de oprijlaan strompelen. De reden van de opwinding was een flinke haas op de oprijlaan. Daar was ik blij mee.

Vandaag heeft Irene allerhande klusjes gedaan.

Zoals het hoekje van de buitenmuur bij de slaapkamer afgesmeerd. Ik had bij het ingraven van de mantelbuis aldaar een gaatje in de muur ontdekt, waar een overbodig kabeltje naar binnen liep. En daar kan óók water door...

Verder heeft ze een stukje gegraven.

Een stukje muur bij het toilet geverfd en de coniferenhaag getrimd.

Ik heb een verbeterde versie van mijn hor-concept gemaakt (iets grotere magneten). Het is sowieso een verbetering, maar of het gaat werken moet de praktijk uitwijzen.

Fysiek niet veel kunnen heeft wel als voordeel dat ik tijd heb om vogels te fotograferen.

Alleen ben ik niet zo in vorm. Een beetje behoorlijke (scherpe) foto wil maar niet lukken. Vrijwel alle vogels die ik voor m'n lens krijg hebben trouwens iets in hun snavel, meestal een rups of een worm. De kraai niet, die kauwt cool op een grasspriet.

Voeden gaat volgens een vast patroon bij de mezen. De pimpelmezen vliegen eerst naar een vaste tak in de krentenboom en gaan vanaf daar het nestkastje in. De koolmezen vliegen eerst naar de stang waar een plant aan hangt en gaan van daar het nestkastje in.

Dat blauwe, gespikkelde ei waar ik het laatst over had, is overigens helemaal niet van een merel, maar van een kraai (of in ieder geval een kraai-achtige).

En wat te denken van de grasmussen die ik niet te zien kreeg, maar waarvan de vogelapp zei dat ik er wel naar zat te luisteren. 

De koeienwei is al weer/alweer gegierd, net toen Irene de was buiten had ha, ha, hangen. Gelukkig was de was droog en hadden we verder geen last van ruikschade.

Morgen weer een dag, als m'n rug dan weer iets beter gaat begint het ergens op te lijken.

In het zicht van de haven

Bijna 50 m hebben Irene en ik gegraven en er is nog een dikke 60 cm te gaan. 

Maar die luttele 60 cm zullen even moeten wachten vrees ik. Ik vertelde al dat mijn rug protesteerde toen ik dinsdag aan de slag wilde gaan en dat is niet verbeterd, integendeel. Het zal dus wel weer een paar weekjes duren voor ik weer echt iets kan. Ik heb woensdag nog wel het afval van het gras trimmen op hopen geharkt en de oprijlaan gemaaid, maar meer zat er niet in. 

Dus ook de laatste stukjes trimmen zullen ook nog even moeten wachten. Gelukkig ben ik niet aan de bank gekluisterd en kan ik een beetje rondstrompelen.

Tijd genoeg dus om uit te pluizen wat voor ei ik op de oprijlaan vond. 

Dat viel nog niet mee. Ik vermoed een merelei.

Ook tijd genoeg om de spreeuwen te fotograferen die in de pasgemaaide koeienwei wormen komen halen. Ook dat viel niet mee. Ze zijn zo beweegelijk (die spreeuwen, die wormen gaan nog wel) dat ik nog geen behoorlijke foto heb kunnen maken. Helaas, want nu zie ik ze niet meer en moet ik het met slechte foto's doen. Die laten trouwens wèl zien hoe prachtig die spreeuwen eigenlijk zijn, veel meer kleur dan alleen zwart met witte stippen.

Over slechte foto's gesproken...

Op zich nog niet eens zo'n slechte foto, maar als foto van een groene specht niet heel geslaagd. Maar ja, ik zag hem (op het 8e paaltje van rechts) en had m'n camera niet bij de hand, dus moest ik hem met m'n telefoon fotograferen. Wel een groene specht!

Van de postcodeloterij kregen we een boekje met "Vlinders en andere insecten" opgestuurd. Leuk, want zo'n boekje hadden we nog niet.

Mijn oude klompen zijn toegevoegd aan de verzameling in de carport, uiteraard(?) voorzien van datum van ingebruikname en uitgebruikname.

Irene heeft intussen een prima week in Zeeland. Een goede bestemming voor een mid-weekje vakantie en beter weer dan verwacht. 

Ik prijs me intussen gelukkig met ons sfeervolle woudboerderijtje. Er zijn mindere lokaties denkbaar om zielig te zitten zijn.

Gras

Irene was zaterdagavond naar het korenfestival in de Hoeve. Dat bleek een behoorlijk spektakel waar diverse koren uit de regio optraden. Zondagochtend is ze naar Hoofddorp gereden, naar haar moeder, en maandag doorgereden naar Zeeland voor een midweek vakantie met Jeanet. Hopelijk hebben ze niet al te slecht weer.

Ik heb zondag en maandag weer een stukje mantelbuis ingegraven en de regenton weer op z'n plek en op hoogte gezet. De oude grondkabel die van de fietsenschuur naar de schuur loopt is nu ook keurig weggestopt waar die hoort, in de grond.

De stukjes graven worden, vanwege dat vermaledijde grind en mijn vermaledijde rug, korter en korter... Maar ik maak nog steeds vorderingen, nog ruim een meter te gaan.

Verder heb ik "gebushed", oftewel de grasranden en stukken waar we met de Husky niet goed bijkomen bijgewerkt met de grastrimmer. Daar was een beetje de klad ingekomen, dus was het tijd voor een inhaalslag. Zeker nu alles de grond uitschiet. De sloot bij de Schapendrift was al behoorlijk dichtgegroeid. Ik vind het geen vervelend werk, alleen slaat de verzuring in de onderarmen behoorlijk toe als je het een poos niet gedaan hebt. Gelukkig raakt op een gegeven moment de accu leeg...

Het schiet lekker op, nog een paar stukkies te gaan

Vandaag wilde ik het afmaken, maar toen ik vanmorgen nadat ik met George koffie gedronken had aan de gang wilde gaan, protesteerde mijn rug heftig. Graven en bushen leek even niet zo verstandig. Nou ja, dan maar even niet, gelukkig valt er af en toe een flinke bui en waait het flink, een goede smoes om binnen te blijven (al heb ik daar eigenlijk geen zin in). 

Met die buien zal Henk overigens niet blij zijn. Die heeft maandag het gras op richels gelegd en zal het zo snel mogelijk binnen willen halen. Nu kan een buitje geen kwaad, zo vertelde George mij, maar het moet natuurlijk niet te nat worden. En zal je altijd zien... Net als ik dat opschrijf verschijnen de machines die het gras binnenhalen ten tonele. 

De ooievaar die op de pasgemaaide wei z'n kostje bij elkaar liep te scharrelen dacht daar het zijne van en koos het hazenpad. Jammer dat ik daar niet op voorbereid was, want hij kwam heel laag over de tuin heen vliegen.

Nog even en dan is de koeienwei aan de beurt en komen ze vlak langs rijden. Ik sta daar dan als een klein jongetje naar te kijken en te zwaaien.

Drie nestkastjes zijn in middels bewoond, één bij de carport en twee in de tuin. En dan is er natuurlijk het zwaluwnest. Irene heeft er twee zwaluwen op zien zitten. Ik vergeet dat nest regelmatig, met gevolg dat wanneer ik de geitenschuur inloop, de zwaluw van dienst zich een hoedje schrikt en door dezelfde opening vlucht als waardoor ik naar binnen kom en ik me ook het apelazerus schrik. Ik zal één dezer dagen proberen de zwaluw op het nest te fotograferen.

En weer vond ik een kapot ei op de oprijlaan

Waar ik erg blij mee ben, is dat ik gisteren een schorsvlieg zag, mijn favoriete vlieg. Ja mensen, het gaat ver, ik weet het, maar ik heb een favoriete vlieg.

Ik ben ook blij met mijn nieuwe klompen.  Op het moment dat de onderkanten zo ver afgesleten zijn dat ik de steentjes er doorheen voel is het tijd voor nieuwe. Omdat ik vanwege de bouw van de schuur veel op werkschoenen gelopen heb, zijn de klompen bijna een jaar mee gegaan, ongeveer twee keer zo lang als anders. 

En ik loop nu meteen weer een beetje rechter...

Rest nog de vraag waarom er een kale plek op de oprijlaan zit waar wil al een poos niks groeien.

Dat was het voor nu, hopenlijk kan ik vanmiddag nog wat doen, al is het maar een beetje gras harken.