Ik heb zondag en maandag weer een stukje mantelbuis ingegraven en de regenton weer op z'n plek en op hoogte gezet. De oude grondkabel die van de fietsenschuur naar de schuur loopt is nu ook keurig weggestopt waar die hoort, in de grond.
De stukjes graven worden, vanwege dat vermaledijde grind en mijn vermaledijde rug, korter en korter... Maar ik maak nog steeds vorderingen, nog ruim een meter te gaan.
Verder heb ik "gebushed", oftewel de grasranden en stukken waar we met de Husky niet goed bijkomen bijgewerkt met de grastrimmer. Daar was een beetje de klad ingekomen, dus was het tijd voor een inhaalslag. Zeker nu alles de grond uitschiet. De sloot bij de Schapendrift was al behoorlijk dichtgegroeid. Ik vind het geen vervelend werk, alleen slaat de verzuring in de onderarmen behoorlijk toe als je het een poos niet gedaan hebt. Gelukkig raakt op een gegeven moment de accu leeg...
Het schiet lekker op, nog een paar stukkies te gaan
Vandaag wilde ik het afmaken, maar toen ik vanmorgen nadat ik met George koffie gedronken had aan de gang wilde gaan, protesteerde mijn rug heftig. Graven en bushen leek even niet zo verstandig. Nou ja, dan maar even niet, gelukkig valt er af en toe een flinke bui en waait het flink, een goede smoes om binnen te blijven (al heb ik daar eigenlijk geen zin in).
Met die buien zal Henk overigens niet blij zijn. Die heeft maandag het gras op richels gelegd en zal het zo snel mogelijk binnen willen halen. Nu kan een buitje geen kwaad, zo vertelde George mij, maar het moet natuurlijk niet te nat worden. En zal je altijd zien... Net als ik dat opschrijf verschijnen de machines die het gras binnenhalen ten tonele.
De ooievaar die op de pasgemaaide wei z'n kostje bij elkaar liep te scharrelen dacht daar het zijne van en koos het hazenpad. Jammer dat ik daar niet op voorbereid was, want hij kwam heel laag over de tuin heen vliegen.
Nog even en dan is de koeienwei aan de beurt en komen ze vlak langs rijden. Ik sta daar dan als een klein jongetje naar te kijken en te zwaaien.
Drie nestkastjes zijn in middels bewoond, één bij de carport en twee in de tuin. En dan is er natuurlijk het zwaluwnest. Irene heeft er twee zwaluwen op zien zitten. Ik vergeet dat nest regelmatig, met gevolg dat wanneer ik de geitenschuur inloop, de zwaluw van dienst zich een hoedje schrikt en door dezelfde opening vlucht als waardoor ik naar binnen kom en ik me ook het apelazerus schrik. Ik zal één dezer dagen proberen de zwaluw op het nest te fotograferen.
En weer vond ik een kapot ei op de oprijlaan
Waar ik erg blij mee ben, is dat ik gisteren een schorsvlieg zag, mijn favoriete vlieg. Ja mensen, het gaat ver, ik weet het, maar ik heb een favoriete vlieg.
Ik ben ook blij met mijn nieuwe klompen. Op het moment dat de onderkanten zo ver afgesleten zijn dat ik de steentjes er doorheen voel is het tijd voor nieuwe. Omdat ik vanwege de bouw van de schuur veel op werkschoenen gelopen heb, zijn de klompen bijna een jaar mee gegaan, ongeveer twee keer zo lang als anders.
En ik loop nu meteen weer een beetje rechter...
Rest nog de vraag waarom er een kale plek op de oprijlaan zit waar wil al een poos niks groeien.
Dat was het voor nu, hopenlijk kan ik vanmiddag nog wat doen, al is het maar een beetje gras harken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten