Gisteren was een dag om nooit te vergeten. Niet omdat ons huis verkocht is (nog niet), niet omdat het Nederlands Elftal Spanje versloeg (was het maar waar) of omdat dat Trump toegaf dat hij de verkiezingen verloren heeft (nog niet, was het maar waar). Nee, het zat hem in het gesprek met Dhr. Passies, van het gelijknamige verhuisbedrijf.
Na het rondje door het huis en de tuin sprak hij de nu al legendarische woorden: "Het valt mij allemaal reuze mee". Jarenlang hoor ik van iedereen dat ik zoveel bewaar (helemaal waar) en dat waarschijnlijk de helft of zo weg kan (helemaal niet waar). En dan komt er een specialist en dan blijkt het dus reuze mee te vallen. Made my day! Het gesprek liep verder goed en we hebben besloten met Passies in zee te gaan. De tijd van een busje huren en op en neer rijden is voorbij, wij zijn ook geen achttien meer. Nu krijgen we onbeperkt goede dozen en ander verpakkingsmateriaal, tips en support. We gaan zelf inpakken en laten het verder over aan de specialisten. Kost een vermogen, maar dan heb je ook wat. De dozen mogen we houden, wat erg handig is i.v.m. alle spullen die we in de opslag gaan doen. En dan hou ik nog genoeg dozen over om de komende tijd aan mijn verzameling rotzooi te kunnen werken😂 Uiteraard moest ik even benoemen dat wij 53 jaar geleden met Passies van Amsterdam naar Nieuw-Vennep verhuisden en ik in mijn begintijd bij Irdeto veel met Passies gewerkt heb. "Oh ja, Irdeto, met dhr. Van der Kraats. Moeilijke man". Dat ging dus over mijn voormalige baas Ed van der Kraats. Inderdaad een moeilijke man. Archetype boekhouder. Ik heb het overleefd.
We hebben nog wel uitgebreid stilgestaan bij de toegang tot de Schapendrift. Kan de verhuisauto de bocht maken? Zijn de toegangshekken breed genoeg? Moeten er bomen gesnoeid? En dan is GoogleEarth wel weer héél handig.
Daardoor realiseerde ik me wel dat dit voor het afleveren van een container ook factoren zijn om rekening mee te houden. Puntje van zorg. Het plan qua verhuizen is nu om de ene dag te laden op de Landleeuw en de volgende dag op de Schapendrift uit te laden.
Intussen houden we constant bij hoeveel belangstelling er is voor de Landleeuw, al denk ik dat het met de verkoop sowieso wel goed komt:
Helaas hebben vogels onze ramen weer ondergescheten, moeten we weer aan de bak voor de bezichtigingen. Kan ik wel meteen nog even de spiegel in de badkamer meenemen. Die leek op de foto toch een stuk minder schoon dan in werkelijkheid.
Inmiddels is het taxatierapport van de Schapendrift ook binnen. Het allerlaatste document van een lange lijst dat we moesten aanleveren voor de hypotheek. Getaxeerd door Sake Bijlsma, hoe Fries wil je het hebben. "Mooi plekkie hebben jullie daar". Het taxatierapport leverde niets verrassends op. Alhoewel, uit het rapport blijkt dat er in onze directe omgeving de afgelopen tijd veel huizen (en één sfeervol woudboerderijtje) verkocht zijn. En...dankzij het rapport kunnen we jullie een eerste (vage) blik op de bijkeuken en het toilet gunnen.
Dit is de "natte kant". Hier tegenover willen we een grote opbergkast neerzetten.
Bij de foto van het toilet moest ik overigens meteen aan mijn fietsreis met Pelle door Lapland denken. Niet vanwege de faciliteiten, maar vanwege het raampje. Ik zat in onze hytte in Finnsnes 's morgens even rustig op het toilet te doen wat ik eerder die reis negen dagen lang niet had gedaan, toen ik door een vergelijkbaar raampje een eekhoorn in de boom zag zitten.
Nu heb ik in Noordwolde geen eekhoorns gezien (die zitten daar ook niet, wel gladde slangen), maar om vanuit de wc lekker naar de koeien of paarden te kunnen kijken heeft ook wel wat!
Wat wel heel jammer en sneu blijft, is dat Irene niet het afscheid van haar werk krijgt dat ze verdient. Heel veel boze en teleurgestelde cliënten en de reacties van de instellingen waar ze mee werkt(e) zijn ook niet enthousiast. Heel misschien een heel klein beetje begrijpelijk, maar zeker niet leuk. Ze moet zich maar vasthouden aan wat Pelle daarover zei: "Zie het maar als complimenten". Dat lijkt inderdaad het beste.
Al met al zitten we prima op schema en dat is wel relaxed. Eigenlijk valt het tot nu toe best mee qua stress en gedoe. Niet dat verhuizen mijn hobby zal worden, maar zo erg als ik gevreesd had dat het zou zijn is het tot nu toe niet. Alleen de druk die de buitenwereld mij oplegt om maar te blijven posten... Nee hoor, ik vind het weer leuk om te doen en ben blij dat het gewaardeerd wordt.
