Allemaal bloemetjes (en beestjes)

Irene heeft gisteren het laatste stukje geul voor de mantelbuis uitgegraven. Absoluut een foto waard, maar helaas, ik heb gefaald. Irene niet.

Voorts heeft ze het gras onder het schrikdraad in de wei gemaaid. Als het gras tot aan het schrikdraad komt en het wordt nat lekt er nogal wat stroom weg en dat is niet de bedoeling. Vanochtend is ze daar nog mee verder gegaan, nu is ze fietsen met Joukje.

Toen ik haar noeste arbeid ging fotograferen zag ik in de wei achter onze wei twee hazen stoeien. En omdat je nooit genoeg hazenfoto's kan hebben, zelfs als ze niet allemaal even scherp zijn,...

Even later kwam er zowaar nog eentje bij zitten. 

Dinsdag, bij Ad en Marjo, zag ik een dikke haas lopen en beklaagde ik me dat wij er zo weinig zagen. Ik was dus blij dat ik er nu maar liefst drie zag.

En omdat ik toch in de wei was, heb ik meteen maar even wat bloemetjes gefotografeerd.

De nieuwe beukenhaagjes blijken helemaal geen beukenhaagjes, maar haagbeukjes. Een berkensoort die 's winters zijn blad verliest. En we hadden het nog zo duidelijk gezegd... Lekker dan.

Ik heb ook nog geprobeerd een minuscuul rood spinnetje (dat waarschijnlijk geen spinnetje is maar een mijt) te fotograferen. Om uit te vinden wat het nou werkelijk is moet ik er eerst een betere foto van zien te maken. Dat zal nog niet meevallen.

Irene dacht mij er tussen te nemen met een foto van een "wolf", maar dan moet ze toch vroeger opstaan. 

Naast een beetje bloemetjes fotograferen heb ik het gazon gemaaid en de schuur een beetje opgeruimd. 

Toen ik op een gegeven moment de schuur in liep zag ik een Gekraagde roodstaart bij een van de ramen zitten. 

Die was tegen het raam aangevlogen en duidelijk in paniek, dus ik trok mij even terug. Het arme beest was echter dermate gestrest dat het niet zelfstandig de uitgang kon vinden en vloog tegen alle ramen op tot ie dood neerviel. Ik stond natuurlijk meteen weer in standje weekdier en vroeg Irene zich over het arme diertje te ontfermen. Die pakte het levenloze beest met een doek liefdevol op en bracht hem naar buiten. 

Toen voltrok zich een wonder. Jezus mag er drie dagen over gedaan hebben om uit de dood op te staan, de Roodstaart flikte dat kunstje binnen drie seconden. Zij het dat de Roodstaart niet opstond uit de dood, maar er uit opvloog. Verschrikt, verbaasd en verheugd zagen we hem plaatsnemen op een tak in de es. Eerst heb ik met de mobiel geprobeerd een foto te maken, dat lukte niet erg. 

De camera bracht ook geen soelaas want de accu bleek leeg. Toen ik uiteindelijk terug kwam met een werkende camera bleek de vogel gevlogen. Eigenlijk was dat goed nieuws, ik hoop dat z'n hersenschudding meevalt.

De avondvierdaagse is ook weer van start gegaan.

Vanmorgen viel mij op de oprijlaan op hoe goed de kastanje van Roy gaat.

De walnoot vertoont eindelijk ook weer een teken van leven, die houdt ons elk jaar in spanning.

Vanmorgen heb ik de schuur verder opgeruimd. Veel meer zal ik vandaag niet doen. De rug gaat best redelijk en ik wil die stijgende lijn graag vasthouden. Tenzij er iets te fotograferen valt natuurlijk.

Zoals de weer teruggekeerde spreeuwen. Al zou het wat dat betreft helpen als Krokus niet net de koeienwei tot jachtgebied heeft verklaard.

Dan maar de eerste meikever van het jaar. Een dooie, waaraan de mieren zich tegoed doen.

Dat was het even voor nu.

Allemaal beestjes (en bloemetjes)

Was ik zaterdag nog hoopvol dat mijn rug op de goede weg was, zondag bleek die hoop ijdel. En dus had ik alle tijd om beestjes en bloemetjes te fotograferen. Al moet wel aangetekend worden dat ik ook daarin beperkt was vanwege de verminderde bewegingsvrijheid.

Met de WC heb ik overigens geen succes de laatste tijd. Geen idee waarom, er moet 's nachts toch ook genoeg leven in in deze tijd van het jaar.

Irene heeft zondag in de tuin gewerkt en de badkamer een grote beurt gegeven. 

En ze is, goed voorbeeld doet goed volgen, op haar bril gaan zitten.

Onze wei heeft een ware metamorfose ondergaan en staat nu vol bloemen.

Op "de berg" staan de eerst klaprozen in bloei, er zullen er nog vele volgen.

Ook de appelboom staat nu in bloei. Tenminste, daar waar Irene niet bij kon met de snoeischaar...

Ach, het is niet erg, zo leer je elke dag.

Ook de aardappelplant in het grind is weer verschenen.

Ik heb me zondag dus beperkt tot een beetje fotograferen. Er zat een grote groep spreeuwen in de boswal, die in de koeienwei wormen komen halen (een ongelooflijke pokkeherrie is het gevolg, tot het plotseling "oogjes dicht en snaveltjes toe" was). Je zou denken dat een goede foto van een spreeuw een eitje zou zijn, maar dat was niet het geval. Uiteindelijk is het gelukt al lijken deze dan weer niet op spreeuwen wat mij betreft.  Toch zijn het spreeuwen, waarschijnlijk jonkies of in zomerkleed.

De pimpelmezen vliegen onvermoeibaar af en aan.

Op een gegeven moment dacht Irene een specht te horen, maar dit bleek een pimpelmees te zijn die tussen het voeren door steeds probeerde het vlieggat groter te bikken.

Qua insecten is het eigenlijk best angstaanjagend stil. Weinig bijen en hommels, slechts een enkele vlinder en zelfs de hoeveelheid wespen is klein, al is het daarvoor nog wat vroeg in het jaar. De hoornaar heeft zich wel weer gemeld. Wat een joekels zijn dat toch. Ik kon hem tot de grote eik volgen.

Voor de insectenliefhebbers, hierbij de oogst van zondag. 

Een Johanneskever, daar zijn er momenteel dan weer best veel van.

Een Bloedcicade.

Een Gestreepte eikenblindwants.

En een spuugluis. 

Maandagochtend zijn we naar het westen gereden. Eerst zijn we bij Greet langs geweest en daarna naar Hans en Jolanda, waar we geluncht hebben. Na de lunch zijn Hans Irene en ik naar Bennebroek gereden om een houtkachel en nog wat spullen op te halen. Helaas moest ik bij het inladen verstek laten gaan, ik was slechts in staat tot wat overbodig commentaar vanaf de zijlijn.

Weer terug in Hoofddorp ben ik bij Hans in Jolanda in de tuin neergeploft, Irene is even bij Luciano en Marjoleine op kraamvisite geweest. Nadat ik nog even met Hans de nieuwe auto bewonderd had, een prachtige rode elektrische MG, zijn Irene en ik naar Jan Peter gereden en hebben de bus naar het Concertgebouw gepakt. 

Pelle was daar inmiddels ook gearriveerd en na een pizza'tje zijn we naar het concert van het Nederlands Kamerorkest gegaan, die werken uitvoerde van Philip Glass, Jonny Greenwood. Daarna speelden ze met Brad Mehldau een compositie van laatstgenoemde.

Weer in de bus troffen we, oh toeval, Roy, die met een vriend naar Paul Weller in Paradiso was geweest. Via Hoofddorp zijn Irene en ik naar Vijfhuizen gereden en hebben bij Francien het logeerbed opgezocht. Vanmorgen hebben we gezellig koffie gedronken en geluncht (broodje paling, ssst, niet verder vertellen) en zijn daarna even bij Ad en Marjo langsgegaan. Vervolgens hebben we de aanhanger opgehaald bij Hans en Jolanda en zijn we weer naar huis gereden. D.w.z., Irene reed (met aanhanger!), ik liet mij rijden.

Weer thuis bleken de spreeuwen vertrokken. Wel ontdekten we dat we nieuwe buren hebben. Op het kleine weitje bij de stal van George staan namelijk een moederpony met haar veulen. De moeder is niet Pastel, die is met "pensioen" en slijt haar dagen nu als gezelschapspony elders.

Vanwege het tegenlicht een matige foto, betere volgen. Ik sluit niet uit dat moeder en kind binnenkort bij ons in de wei komen logeren... 

Zo, tijd voor m'n rugoefeningen.