Na het Hoofdweg 1066 debacle van vorig jaar was er één ding duidelijk, ons verblijf op de Landleeuw had zijn langste tijd gehad. Het was tijd voor iets nieuws. Maar na ruim een jaar fanatiek zoeken op Funda bleek dat het vinden van "rust en ruimte" in de ons zo vertrouwde en gewenste omgeving niet zou gaan lukken. Er was simpelweg geen aanbod.
Voorzichtig begonnen we toch stiekem ook wat verder om ons heen te kijken. Niet echt zoeken, maar meer afdwalen op Funda. Tijdens een pre-corona tripje naar Drenthe keken we ook met andere ogen naar de omgeving. Rust en ruimte in overvloed daar, net als prachtige "Te koop" staande huizen.
Hoe aanlokkelijk het ook leek, we besloten we dat naar Drenthe verhuizen niet de oplossing was. Te ver weg van onze dierbaren. Stug zochten we door in de Haarlemmermeer en omstreken, jammer genoeg zonder succes.
De eerste week van de zomervakantie brachten we door in Eerbeek. Prachtig, maar niet om te wonen. Toch een ander slag mensen (sprak de geboren Arhemmer).
Vervolgens kampeerden we een week nabij Noordwolde in Friesland.
Schitterende omgeving, goeie sfeer, maar ja, we zouden niet ver weg gaan wonen.
De laatste week kampeerden we in Gaasterland, vlakbij de plek waar ons (toen) favoriete huis staat.
Een geweldig huis op een schitterend plekje aan de bosrand nabij Nijemirdum. We zijn er een paar keer langs gereden, Irene heeft zelfs aangebeld en een praatje gemaakt, maar ja, we zouden in de buurt van Hoofddorp blijven.
Thuiskomen was dit keer niet "thuis" komen. We hadden het helemaal gehad met de Landleeuw en we besloten, hoe zwaar het ons ook viel i.v.m. vrienden en familie, ons zoekgebied uit te breiden naar Friesland. Het huis bij Nijemirdum bleek net verkocht, jammer. We vonden echter wel drie andere kandidaat huizen nabij Bantega. Toen we afspraken voor bezichtigingen wilden maken bleek dat we drie weken eerder op vakantie hadden moeten gaan... Half Nederland had plotseling besloten dat ze naar Friesland wilde verhuizen, de markt was binnen een tijdsbestek van een paar weken ontploft en onze kandidaat huizen waren nèt allemaal (bijna) verkocht.
Wat een teleurstelling. De makelaar die Irene sprak had nog wel twee huizen in portefuille die wellicht iets voor ons konden zijn. Ik zag er niet heel veel in, maar we besloten toch te gaan kijken. Mocht het niets zijn dan hadden we in ieder geval wel contact met een makelaar die ons mogelijkerwijs kon adviseren.
"Niet doen, doe dat je zelf niet aan. Daar wil je als westerling niet wonen, daar ga je niet aarden". Kijk, dat zijn adviezen! We zochten door en uiteindelijk volgden er enkele bezichtigingen. Het was zaak er snel bij te zijn want het was gekkenhuis. Vandaag op Funda, morgen niet meer te bezichtigen omdat er te veel animo is. Wij leerden snel (iets met schade en schande) en zaten er bovenop. Achtereenvolgens bekeken we:
Schitterend, maar te veel opknapwerk.
Een plaatje! Helaas te dicht bij de A32.
Een bezichtiging in Warns werd door de makelaar afgebeld, de verkoper had het, tot woede van de makelaar, onderhands verkocht. Zwaar teleurgesteld begonnen we de moed een beetje te verliezen. Het trauma van de Hoofdweg zat diep en Friesland leek ons opeens ook niet goed gezind. Inmiddels zochten we in zo'n beetje heel Nederland terwijl we in 90% van Nederland niks te zoeken hadden. Soms vonden we een droomhuis, maar viel het buiten onze financiële mogelijkheden.
Op zaterdag 10 oktober zag ik 's avonds Schapendrift 9 te Noordwolde langskomen, op nog geen kilometer van de camping waar we gekampeerd hadden.
Direct vroegen we een bezichtiging aan. En toen kwam Schapendrift 7 ook in de verkoop.
Irene regelde twee aansluitende bezichtigingen en op woensdag 14 oktober togen wij naar Noordwolde. Met meer vrees dan hoop, dat wel. We waren namelijk bang dat nummer 9 te klein zou zijn en nummer 7 een te groot/duur project. Nummer 9 bleek qua ruimte ontzettend mee te vallen en we vielen er als een blok voor. Bovendien waren er genoeg mogelijkheden om een schuur/werkplaats/opslag te bouwen om het ruimteprobleem op te lossen. Nummer 7 was ook prachtig, maar zoals verwacht te veel werk en daardoor budgettair niet haalbaar. Thuisgekomen wisten we het, we hadden ons huis gevonden! En toen ging het snel. Ellen gebeld, besproken hoe wij onze kansen konden vergroten en een plan gemaakt. Onderdeel van het plan was om direct een bouwkundige keuring te doen zodat wij dat niet als ontbindende voorwaarde hoefden op te nemen in het koopcontract. Daarmee namen we een risico, maar dat was het ons waard. Daarna hebben we met Tymen, onze financieel adviseur, de financiën doorgenomen en geconcludeerd dat we ook het financiële voorbehoud konden skippen.
Maandag 19 oktober reed ik weer naar Noordwolde voor de bouwtechnische keuring. Toen ik de 200 (!) meter lange oprijlaan opdraaide voelde het al bijna als thuiskomen.
De keuring ging goed en er werden geen schokkende gebreken gevonden. Sterker nog, de keurmeester was enthousiast over het huis. Bovendien viel het tweede bezoek mij allesbehalve tegen. Toch belangrijk, de bevestiging dat we ons niet hadden laten meeslepen, maar dat het huis echt ok was. Dinsdagochtend zat het bouwtechnische rapport in de mail en toen we de strategie hadden doorgenomen was het aan Ellen. Een dag later, woensdag 21 oktober, hadden we een deal! Ik denk dat ze mijn vreugdekreet toen het bevrijdende telefoontje kwam in Kirkenes hebben kunnen horen. Behalve dat we euforisch waren dat we het geflikt hadden was ik buitengewoon tevreden hoe we dat gedaan hadden. Natuurlijk was er wat gedoe, maar dat werd voortvarend aangepakt. We hadden ons geen beter team kunnen wensen. Ellen, Tymen, de bouwkundige, ze waren allemaal gedreven en "on the ball". Een geweldig staaltje teamwork. En daar kan ik zó ontzèttend van genieten!
Op 28 oktober was het grote moment daar. Het tekenen van het koopcontract. Vanwege Corona gebeurde dit digitaal.
Nu zijn we bezig met de financiën, het verkopen van de Landleeuw, de verhuizing, de schuur/werkplaats die we moeten bouwen om onze rotzooi kwijt te kunnen en nog veel meer. Tussen de bedrijven door kunnen we het niet laten om keer op keer de foto's van ons "sfeervolle woudboerderijtje" te bekijken. En grappen maken. "Haal jij de krant even liefje?" "Is goed, maar ik pak wel even de fiets". 4 januari is de overdracht, wij kunnen niet wachten.
Klik hier en je begrijpt waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten