Blij

Eergisteren begon dramatisch. Was ik de dagen er voor 's morgens nog een uur aan het jammeren bij het opstaan tot de pijn wat minder werd, eergisteren was dat ruim twee uur. En dat met een dubbele dosis Pregabaline! Ik besloot dat als dat gisteren weer zo zou zijn, ik toch maar aan de morfine zou gaan. Dit was geen doen. Gedurende dag ging het wel beter, maar met angst en beven keek ik uit naar gisterochtend. Wonder boven wonder had ik toen een stuk minder pijn en kon ik zonder gejammer opstaan. Wat een héérlijk gevoel, eindelijk verbetering. Niet dat ik verder meer kon, integendeel, ik doe juist zo min mogelijk. Hoe minder ik van de bank af kom, hoe beter het is. Ja ik moet zo veel mogelijk bewegen, maar als bewegen onmogelijk is... dan lekker niet. Gisteravond ben ik toch even naar de regenton gelopen om een aansluitprobleempje voor Irene op te lossen en daarvoor werd ik meteen hard gestraft. Vanmorgen was het opstaan geen feest, al was het niet zo dramatisch als eerst. Één zwaluw maakt nog geen zomer, maar ik ben blij met de verbetering. Nu is het zaak vooral niks te doen en afwachten of er meer zwaluwen in aantocht zijn.

De hitte hebben we goed overleefd. Het huis blijft lekker koel, dus wat dat betreft was het goed toeven op de bank. Het gras is door de droogte wel aan het vergelen en de onweersbuien van gisteren brachten wel wat zeer welkome regen, maar niet genoeg om het droogteprobleem op te lossen. 

Onweersbuien? Nog voor ik ze hoor worden ze door Krokus aangekondigd. Ze kruipt dan in een hoekje en gaat klagelijk zitten jammeren. 

Ik snap niet was er loos is, tot ik de eerste donder hoor, dan is het meteen duidelijk en kan ik opgelucht ademhalen. Krokus doet dat pas als het onweer ruimschoots voorbij is. We hebben altijd erg met haar te doen, maar kunnen er helaas niks voor haar betekenen.

Irene is gisteren gaan zwemmen in de Spokeplas. Het was lekker weer en dus zou je verwachten dat het er druk zou zijn...

Verder werkt ze door aan de aansluiting van de regenton op de regenpijp. Dat vordert gestaag, ik schat dat we er volgende zomer profijt van kunnen hebben.

Ik ben reuze blij met de spannende Tour, dat is een goede afleiding en helpt me de dagen door te komen.

De maïs (en dus niet het maïs zoals ik dacht) richting de Oldeberkoperweg groeit ondanks de droogte als een speer. Busjes zijn nog net zichtbaar, personenauto's niet meer.

 Gisteren dacht Irene een haas te zien voor de maïs, de verrekijker en telelens maakten duidelijk dat het een ree was. Het bleken er twee te zijn die hard heen en weer begonnen te rennen. Ik denk dat ze de weg kwijt waren.

Tja, wat valt er verder nog te vertellen? 

Irene vond een dikke teek op de vloer van de WC. 

Hendrika heeft een kruis op haar graf gekregen.

We moedigen digitaal Barabara aan, die de Vierdaagse loopt. Respect! 

Nu het gras binnen gehaald is, is Henk de koeienwei aan het be(kunst)mesten.

Vandaag is het een stuk koeler en heiig (getuige de foto's van de maïs). En... eindelijk weten we hoe MammaMax heet, Pastel.