Dak dicht

Gisteravond rond tienen arriveerde Hans en hebben we onder het genot van een paar borrels bijgepraat. Vanmorgen hebben we eerst de laatste plaatjes en de passtukken op het dak gezet. 

Dat ging niet vanzelf, ik liep ongelooflijk te klooien. Gelukkig hadden we er mooi weer bij en het gaf Hans ruim voldoende tijd om te constateren dat Max lui, en niet dood was.

Over dood gesproken. Vandaag lazen we in de krant dat Roland Bekendam, een van de mensen met wie Irene en ik in Nepal op stap zijn geweest, laatst van een berg geflikkerd is. Hardstikke dood. Triest.

Voor de lunch hebben we de eerste baan folie er nog op gezet, en het gereedschap en andere zaken bekeken die Hans voor mij had meegebracht (allemaal uit de garage van zijn vader die nog steeds lang niet leeg is). 

Na het middagmaal zijn wel doorgegaan met de folie. Dat werd nog wel even spannend omdat we nèt wel, of nèt niet genoeg folie zouden hebben. We hoefden niet, zoals ik voorspeld had, de vuilnisbak in te duiken om te zien of daar nog een allerlaatste restje in zat, we konden het af met wat reststukken uit de carport. 

Ten slotte hebben we de eerste tengels op de naden van de banen folie gezet. 

Morgen zetten we de rest van de tengels er op en gaan dan verder met de panlatten. Vanaf de Hellingstraat ziet het er plots ook anders uit. Eigenlijk wel mooi zo'n zwarte schuur vind ik.

Hans heeft lekker gekookt en ik heb nog even braaf mijn rugoefeningen gedaan. Nu zitten we lekker onderuitgezakt op de bank, moe maar voldaan. Morgen verder.