Gisteravond hebben we een uitermate genoegelijke avond beleefd met Sjors en Joukje. Ze zouden een kopje koffie komen drinken, maar daar is het niet bij gebleven en het was ruim over twaalven voor ze weer vertrokken. Voor ons was het speciaal, de eerste autochtone Noordwoldigers op bezoek. Wat weer opviel was hoe open ze (hier) zijn. Het ging natuurlijk over paarden, de slagerij en het boerenleven, maar ook over fietsen, reizen etc. etc. Over twee weken gaan we bij hen op bezoek.
Ik had gehoopt vandaag weer wat te kunnen doen, alleen dacht de pols daar duidelijk anders over. Het gaat wel iets beter, maar een schep of zo beet pakken is er nog echt niet bij.
Irene heeft de leiboom geschoren. Alleen de bovenkant moet nog, die heeft ze voor mij bewaard. Hij is er echt van opgeknapt ook al is dat op de foto niet goed te zien.
De perenboom loopt zowaar ook weer uit. Irene had die met de maaimachine stuk gereden. Kan gebeuren, het is echt wennen met het uitzwenkende achterdeel van de Husky, in het begin zaten we herhaaldelijk tegen een hek, bloempot of plant. We hadden tevergeefs geprobeerd de perenboom te redden m.b.v. een spalk. Weggooien was (nog) geen optie en daarom hadden we hem tegen beter weten in op de plantenparkeerplaats naast de geitenschuur gezet. Tot onze grote vreugde ontdekten we vandaag zowaar nieuwe uitlopers.
Vanmiddag zijn we even naar Boijl (spreek uit "buil") gereden om voeding voor het gras te halen en hebben op de terugweg bij de Kluswijs meteen even gekeken voor een tweede kruiwagen. Irene broedt daar nog even op door. Ik heb wel een setje meetlinten gekocht want ik was er wel klaar mee om te blijven klooien met een 3 meter lint terwijl de schuur 6 meter wordt.
Na de glorieuze overwinning van Bauke in de tour liep ik vanmiddag even richting de afgebroken schuur waar ik verrast werd door een jonge haas. Die zat daar een beetje rond te scharrelen en verdween toen in de paardenwei. Ik heb toch maar even vlug mijn fototoestel gepakt en dat was niet voor niets. De haas zat er weer en trok zich weinig van mij aan, scharrelde een beetje rond en kwam toen naar mij toe gehuppeld. Een meter vóór mij bleef hij zitten. Ik probeerde nog een gesprek aan te knopen, maar dat bleef een vrij eenzijdige communicatie. Na een poosje verdween ie in de koeienwei.
Hans had het dus goed gezien toen hij door het bedsteeraampje een haas zag. Ik moest natuurlijk meteen terug denken aan het moment dat Pelle tijdens onze fietsreis door Lapland, nabij Kilpisjärvi, een gelijksoortige ervaring had.
Al met al dus een, noodgedwongen, rustige dag. Maar ach, een rustige dag in ons sfeervolle woudboerderijtje, noodgedwongen of niet, is bepaald geen straf. Het doet je wel de hele dag beseffen hoe bevoorrecht we zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten