Toen Irene opnieuw de ako ging afstellen bleek dat zich weer een groep spreeuwen (sturnus vulgaris) in twee eiken in de boswal verzameld had.
Vanaf mijn plekje op de bank kon ik die niet zien, noch horen, terwijl het toch een kabaal van jewelste was.
Uiteraard moest ik dit fenomeen met eigen ogen/oren aanschouwen. Aldus geschiedde en werd mijn dag weer en stukje beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten