...eindelijk rust. Gistermiddag en -avond ging het nog flink tekeer. Zozeer dat ik er de hele tijd onrustig van was. Een vol op de wind liggend sfeervol woudboerderijtje in een storm is toch iets anders dan een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. Die herrie... Pas vanmorgen, toen de wind enigszins was gaan liggen en bleek dat Franklin geen verdere schade had veroorzaakt, kon ik weer rustig ademhalen. Ik heb overigens best goed geslapen.
Geen verdere schade dus, geen dakpannen weggewaaid en maar een enkele afgebroken tak.
Wel veel water, héél veel water. Bij ons, maar ook in de weilanden om ons heen. Zelfs de sloot bij de straat staat (en nou ben ik jammergenoeg het Stellingerwerfse woord ervoor vergeten) tjokvol.
Het normale leven kan dus weer een aanvang nemen. Omdat het vandaag geen buitenweer was heeft Irene de vochtplekken bij het toilet aangepakt en heb ik een uit een balk (sloophout zat) een plankje gezaagd. We hebben namelijk besloten om het verder zonder traphekje te doen. De muur is daar alleen nogal beschadigd en dus maken we daar een afdekplankje.
En dan de schuur. Ik vroeg aan Irene wat ze erger zou vinden, de schuur ingestort of de "grote eik" omgewaaid. Na enig nadenken vond ze de schuur toch erger. Ik ben er niet uit, de grote eik zou me ook erg aan het hart gaan, de schuur is herbouwbaar. Gelukkig hoeven we ons daar verder geen kopzorgen over te maken.
De schuur gaan we helemaal herbouwen, inclusief het metselwerk. De ruïne aanhelen wordt volgens Erik ook niet mooi, dan krijg je kleurverschil in de voegen en zo.
Vanaf de Hellingstraat (soms moet je even afstand nemen) ziet het er net zo treurig uit als van dichtbij.
Van dichtbij zie je wel weer beter dat het een flinke klap geweest is. De vloerbalk waar het middelste spant aan vast zat is finaal door midden gegaan.
Ik heb inmiddels een container besteld voor het sloopafval, die wordt morgen gebracht en dan kunnen we dus aan de slag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten