Vanmorgen besloot ik om niet te proberen het container-grondpaneel met z'n tweeën de paardenbox in te frummelen. Daar is die gewoon te zwaar en te onhandelbaar voor. En dus heeft Irene Patricia en Gerard gevraagd of die een handje konden helpen. Ben ik helemaal vergeten te vertellen...eergisteren zijn we bij Gerard en Patricia koffie wezen drinken. Aardige mensen die hier zo'n vier jaar geleden zijn komen wonen. Ze wonen vlakbij, aan de rand van het bos. Behalve naar het huis (boerederij), heb ik met veel interesse naar de kas en schuren gekeken die Gerard gebouwd heeft. Dat was nuttig en leerzaam. Hoe dan ook, om half twee kwamen ze. Na een korte buitenrondleiding hebben we het paneel naar binnen gebracht. Dat had echt niet één millimeter groter moeten zijn, maar dat was ie niet.
Vervolgens hebben we ook nog maar een zijwand getransporteerd, we waren nu toch bezig. Die had geen nanometer groter moeten zijn...
Toen was het tijd voor koffie en gezelligheid. Genoeg om over te kletsen natuurlijk, zo ook over de tuinschoenen die Patricia droeg en waar ik interesse voor heb. Bleek ze nog een gloednieuw paar thuis te hebben staan die ze niet past. Vanmiddag lagen die in de brievenbus. Mijn maat, mijn kleur en ze wilde er niet eens wat voor hebben.
Ik heb nog de bevestigingshoeken op het grondpaneel gezet en toen bedacht hoe ik het verder aan zal pakken. Één zijwand moet gemonteerd vóór de container op zijn definitieve plek komt want anders kan ik die niet meer vastbouten. Verder wil ik eerst het dakpaneel aan het dak van de paardenbox hangen, dan hoef ik niet ingewikkeld te klooien als het dak er op moet in een kleine ruimte, maar laat ik hem er zo op zakken (is de theorie). Morgen ga ik dat maar eens uitwerken. Het lijkt een beetje weinig resultaat voor één dag, maar ik ben bijzonder tevreden.
Op weg naar her dorp zag ik dat er weer een wei gevuld is met koeien. Ze komen dichterbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten