Heikneuters

Nu de herfst definitief zijn intrede heeft gedaan, en soms al een voorschot op de winter neemt, is het buitenleven weer binnenleven geworden. 

En omdat niks doen ook zo z'n beperkingen heeft, ben ik aan de gang gegaan met het opknappen van het logeerbed. Dat bed, en met name het nachtkastje, was mij namelijk een doorn in het oog. 

Irene en ik kwamen voor wat betreft de kleur uit op "tomaatrood". Waarom tomaatrood tomaatrood heet is ons een raadsel, de tomaten die wij doorgaans hebben zijn namelijk veel roder dan de verf. Hoe dan ook, het schilderen van het bed hield mij weer een paar dagen van de straat en we zijn tevreden met het resultaat.

Zoals reeds gemeld ben ik na lange tijd weer eens creatief bezig. D.w.z. tot nu toe is het alleen nog eierschalen verzamelen en schoonmaken. 

Het verwijderen van de schaalvliezen blijft een tijdrovend en frustrerend klusje. 

Het binnenste schaalvlies verwijderen gaat nog wel, maar de schaalhuid is een ander verhaal. Het is een kwestie van eindeloos zo voorzichtig mogelijk peuteren en wrijven om het vlies er uit te krijgen. Ondanks mijn verwoede pogingen om de schaal zo heel mogelijk te houden eindig ik vaak met een bergje scherven (die ik verder prima kan gebruiken gelukkig, daar niet van, maar ik wil ook grote stukken). Dat schiet dus niet op. En omdat de inspiratie keihard toegeslagen heeft, heb ik de komende tijd nogal wat eierschalen nodig. Dus ben ik maar een beetje aan het experimenteren geslagen. Ik weekte de schalen tot nu toe in biotex, hetgeen helaas niet heel effectief is. Wasmachinepoeder, ammonia of zout zouden volgens internet soelaas kunnen bieden. Een eerste proef wijst in de richting van zout. Daar ga ik nu verder mee experimenteren. 

Het mag zo nu en dan al winters aandoen, de donderdagen dat de Heikneuters aan de gang gaan is het tot nu toe altijd prima weer. Onze activiteiten zijn niet onopgemerkt gebleven. Zo verscheen er een groot artikel in de Stellingwerf, en zijn Patricia en ik door Radio Weststellingwerf Centraal  geïnterviewd. Een deel van het interview is in onderstaande "video" te beluisteren. 

Het werk op de hei gaat dus vooralsnog door en iedereen is tevreden met de voortgang. Het zal natuurlijk nooit meer worden zoals het was, maar dat is ook niet ons streven, opknappen doet het zeker. Bovendien is het altijd gezellig en dat is ook wat waard. 

Verder ben ik even op en neer naar het westen geweest, dat was hard tijd. Terwijl Irene genoot van het prachtige herfstluchten in Noordwolde, viel er voor mij onderweg ook genoeg te genieten. Tot Almere dan, daarna is het alleen de drukte overleven.

Er wordt in de buurt weer druk gewerkt. De Hellingstraat is opnieuw geasfalteerd. Wat er verder staat te gebeuren is mij een raadsel, ze zij in ieder geval tot 13 december bezig. 

Of het rood/blauwe paaltje dat plots aan het begin van de oprijlaan verscheen er iets mee te maken heeft? Geen idee, we gaan het zien. 

Meer dan vermeldenswaardig is dat de uitslag van de colonscopie van Irene prima was. Nu is ze er voor drie jaar van af. 

Dit weekend was Irene met de Lotusmeiden op stap, aan mij dus de taak het fort te bewaken. Dat is niet gelukt. Toen ik 's middags de kippen ging voeren zaten ze allemaal op een kluitje in de kalveriglo. Behalve de laatste witte kip, die zat in het nachthok, en één bruine kip. Die bruine kip bleek achter de heg te liggen. Hardstikke dood. Vermoord. Geen idee wat het is geweest. Een marter of een buizerd denk ik.

Tja, dat is het buitenleven zullen we maar denken. De kip is door mij naar haar laatste rustplaats gebracht en vanmorgen was er, mede vanwege de forse wind, niets meer op de plaats des onheils te zien dat herinnerde aan het drama dat zich daar afgespeeld heeft.

Dat was 'm weer, op wat plaatjes na natuurlijk.