Toen we weer thuis aan het klungelen waren hoorde ik Irene plotseling paniekerig gillen. Ik ging natuurlijk poolshoogte nemen en zag Harry luid kakelend door de paardenwei rennen, op de hielen gezeten door Max. Het was een vrij hilarisch gezicht. Max zag in Harry kennelijk een leuk speelkameraadje, maar die zag dat toch anders. Ik dacht met een handje biks Max weg te lokken, zodat Irene met een handje kippenvoer Harry weer terug de ren in zou kunnen lokken. Maar toen ik eenmaal in de paardewei stond, had Harry de weg naar de geheime wei al teruggevonden. We denken dat hij zich wel drie keer zal bedenken voor hij weer op avontuur gaat.
Voorts hebben we de droogmolen recht(er) gezet. Die was mij een doorn in het oog en ik ben blij dat we daar eindelijk wat aan gedaan hebben.
Natuurlijk heb ik weer frequent contact gehad met Pelle, die op één dag meer avonturen beleeft dan een normaal mens in een hele vakantie.
Woensdagochtend zijn we op verjaardagvisite geweest bij George. 's Middags is Irene naar haar schildercursus geweest en heb ik een zaaggeleider gemaakt. Helaas bleek dat toen die eenmal klaar was, ik precies het kromme balkje gebruikt had dat ik apart gelegd had. Tjongejonge, wat een stommiteit.
Vandaag heb ik een nieuwe, verbeterde versie gemaakt, recht dit keer. Terwijl ik daarmee doende was kwam George een bakkie paardenmest brengen.
Dat hebben we, nadat het op een stuk zeil gestort was, naar het eind van het gazon gebracht. Irene heeft het vervolgens in de compostbakken gedaan.
Ik heb de zaaggeleider afgemaakt en een zaagonderstel in elkaar gezet. Die ligt op de aanhanger en nu kan ik op verantwoorde werkhoogte zagen.
Om half vijf kwam Erik langs. We hebben mijn vragenlijstje doorgenomen en nu kan ik dan eindelijk met het dak aan de slag. Omdat de dakvlakken zo mooi recht zijn, kan ik alle Spano alvast op maat zagen. Als het volgende week weer droog is kunnen de platen op het dak gezet. George heeft aangeboden om te komen helpen en Hans kan later in de week zijn steentje komen bijdragen. Mijn plan van aanpak is zo, dat ik het dak in delen dicht kan maken. Door steeds een paar plaatjes aan beide kanten aan te brengen en dan de folie in verticale richting er op te zetten, hoef ik niet een heel dakvlak in één keer af te maken. Mocht het weer omslaan of mijn rug het begeven, dan is dat dus geen probleem. Ik ben reuze blij dat Erik de beoogde werkwijze goed bedacht vond en dat ik eindelijk weer echt aan de gang kan. Het zou een keertje tijd worden...
En terwijl wij genieten van de laatste momenten zomerzon, vecht Pelle onvermoeibaar tegen de elementen op de Noorse hoogvlaktes.
Gisteren kwam hij over een weggetje waar ik drie jaar geleden ook gefietst heb. De foto's zijn denken we niet exact op dezelfde plek genomen, maar veel zal het niet schelen.
Dat was het weer, ga ik nu Pelle's blog (https://pellerabies.wordpress.com) lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten