Beetje bij beetje

Bertje bij beetje gaat het iets beter. Het doet in ieder geval allemaal niet zo verotte pijn meer en dus kan ik ook weer een beetje bewegen. 's Ochtends, als ik op sta, is het allemaal nog behoorlijk moeizaam, maar als ik de eerste lading pillen  naar binnen gewerkt heb en de krant gehaald heb, gaat het al iets beter. 

Een paar keer per dag verhef ik mij van de bank om een stukje te lopen. 

Voor de rest ben ik nog aan de bank gekluisterd. Daar schil ik de aardappelen if vouw ik de was. En ontdek ik dat de locaties van de prehistorische vondsten niet zijn waar ik dacht dat ze waren. Het blijft een rare toestand met die Noren. Lees je in een artikel een lokatienaam Sandgrovskaret, kun je die op internet nergens vinden. 

En als je iets gevonden hebt wat het meest in de buurt komt blijkt het uiteindelijk niet de goede plek te zijn en moet je hemelsbreed 70 km verderop zijn, op een plek die net anders geschreven wordt (Sandgrovskardet). 

Gelukkig ben ik zo'n beetje overal in Noorwegen geweest en heb ik dus niet gelogen over het feit dat ik er in de buurt van de vindplaats geweest ben. Door de kaarten te bestuderen vind/herondek ik dan wel weer prachtige wandeltochten en droom ik met Google Earth erbij even weg van de bank. Ik zie mij daar wel lopen...

Gisterochtend belde de schade-expert. Die heeft de offerte voor de herbouw goedgekeurd. Op een paar honderd Euro na dan, dat had te maken met het feit dat we tweede hands dakpannen gebruikt hebben die ook niet allemaal stuk zijn. Nou moeten ze er nog een klap op geven, hopelijk is het met een week rond.

's Middags ben ik gaan stemmen in 't Buurthuus, het stembureau waar Irene en Joukje zitting hadden. Vanavond moeten ze stemmen tellen in Wolvega. George was met z'n trekker in de weer, het gras egaliseren.

Irene heeft gisterochtend wat sloophout verwerkt tot brandhout. Dat is nog één van de dingen die mij het meeste dwars zit qua schuur. Het was, ondanks dat het een bouwplaats was, best redelijk georganiseerd en opgeruimd. Nu is het een veel grotere rotzooi met een carport vol solophout en overal dakpannen, steigers, ladders etc. 

Vandaag heeft Irene voor het eerst dit jaar gemaaid. De grond was niet zompig meer en het gras knapte er meteen van op.

En nu gaan we, ook voor het eerst dit jaar, raapstelen eten!

Als de WC nou ook nog eens iets anders gaat registreren dan mijn schaduw zou dat leuk zijn. Ik doe trouw mijn avondwandelingetje naar het hek om de WC op te hangen, maar veel levert dat de laatste tijd niet op. Gelukkig is het een feest om even onder de sterren buiten te lopen, al denken de beesren daar kennelijk anders over.